WIZYTACJE PARAFII
LIST PASTERSKI KS. BPA ADAMA SZALA PO WIZYTACJI PARAFII 2013
Bp Adam Szal
BISKUP POMOCNICZY
Archidiecezji Przemyskiej
L.dz. 2330/151/2013
Czcigodny Ksiądz Proboszcz
Jan Mazurek
Przemyśl
Refleksje powizytacyjne
Z woli Opatrzności Bożej już po raz drugi miałem okazję odwiedzać dekanat przemyski II spełniając zalecenie prawa kanonicznego, stanowiącego o tym, by przynajmniej co pięć lat wizytować poszczególne wspólnoty parafialne (kan. 396 par. 1).
Spotkania w ramach dekanatu przemyskiego II stały się okazją do wyrażenia wdzięczności parafianom za trwanie w wierze i włączanie się w życie Kościoła. Trwanie to jest w dużej mierze zasługą ich duszpasterzy, których praca godna jest uznania nie tylko ze strony parafian i władzy kościelnej, ale przed wszystkim samego Boga. Niech Chrystus – Dobry Pasterz – wynagrodzi każdy duszpasterski wysiłek Kapłanów.
Wizytacja kanoniczna, która odbyła się w parafii p.w. Trójcy Świętej w Przemyślu, w dniu 24 kwietnia 2013 r., była nie tylko obowiązkiem biskupa pomocniczego archidiecezji przemyskiej, ale stanowiła ważne wydarzenie dla wspólnoty parafialnej. Była to przede wszystkim okazja do wspólnej modlitwy i do wspólnej refleksji nad stanem duszpasterstwa parafialnego.
Przewidziana prawem kanonicznym wizytacja biskupia rozpoczęła się odwiedzinami w domu zakonnym Sióstr Opatrzności Bożej. Odwiedziny były okazją do wspólnej modlitwy przed Najświętszym Sakramentem, Koronką do Miłosierdzia Bożego. Bezpośrednio po wizycie w domu Sióstr Opatrzności Bożej miało miejsce spotkanie z przedstawicielkami Zgromadzenia Sióstr Sług Jezusa oraz z dziećmi z prowadzonego przez Zgromadzenie przedszkola. Kolejnym domem zakonnym odwiedzonym podczas wizytacji był klasztor Sióstr Benedyktynek, w którym miało miejsce modlitewne spotkanie z Siostrami. O godzinie 17.00 odbyło się spotkanie z Parafialną Radą Duszpasterską działającą w tej parafii. Szczególnym punktem programu wizytacji była Eucharystia związana z udzieleniem sakramentu bierzmowania 28 młodym parafianom. Podczas wizytacji była także okazja do rozmowy z duszpasterzami oraz do zapoznania się ze stanem kancelarii parafialnej. Zwieńczeniem wizytacji były odwiedziny przedstawicielki chorych parafii.
W minionym roku duszpasterskim przeżywaliśmy rok wiary. Była to okazja do tego, aby podjąć refleksję nad ważną kwestią dotyczącą naszej relacji do Pana Boga Celem tego roku była praca duszpasterska zmierzająca do odkrycia piękna naszej wiary. W efekcie wiara wprowadzona w życie winna doprowadzić do świadczenia o niej, co powinno przemienić świat wzorem soli, która nadaje smaku, zachowuje od zepsucia i przemienia otoczenie. W ramach wizytacji miała miejsce hospitacja katechezy prowadzonej w Gimnazjum nr 1 przez wikariusza, ks. Krzysztofa Bisa.
Począwszy od adwentu 2013 roku mamy okazję do pogłębienia roku wiary przez realizację nowego hasła duszpasterskiego „Wierzę w Syna Bożego”. Nowy program duszpasterski ma pomóc nam w głębszym zrozumieniu tajemnicy Jezusa Syna Bożego. W wyniku pracy duszpasterskiej wszyscy, jako Jego uczniowie „winniśmy pogłębić osobistą wieź z Chrystusem poprzez poznanie, pełniejsze pokochanie i wierniejsze naśladowanie” (por. Program. duszpasterski Kościoła w Polsce na lata 2013 – 217). W konsekwencji będziemy mogli odkryć zbawcze przesłanie zawarte w Biblii, zawierające obietnicę zbawienia i wzywające człowieka do wiary przemiany życia w Bogu” (tamże, s. 12).
Realizując każdy pogram duszpasterski pamiętajmy, że obok tradycyjnych form duszpasterskich, których nie można zaniedbywać, istnieje bogactwo możliwości intensywnego wprowadzenie zaleceń programu duszpasterskiego w Życie. Naszą pracę w tym względzie oraz kwestię zachowania wiary i jej pogłębienia mogą wesprzeć różne organizacje, ruchy i inne formy życia wspólnotowego.
W poszczególnych parafiach dekanatu istnieje już wiele wspólnot. Małe wspólnoty, zarówno te, które mają swoją bogatą tradycję historyczną, jak i te, które są stosunkowo nowe, winny być objęte stałą troską duszpasterzy. To oczywiście pociąga za sobą duży wysiłek duszpasterzy, ale zapewne będzie on procentował w przyszłości i jest nieodzowny w dziele przekazu wiary. Trzeba starać się wykorzystać każdą możliwość przekazu wiary szczególnie dzieciom i młodzieży po to, by związać młode pokolenia z Kościołem. Konkretnie chodzi o promowanie takich ruchów i stowarzyszeń dla młodzieży jak: Ruch „Światło Życie”, Ruch Apostolstwa Młodzieży, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, szkolne koła „Caritas” i wiele innych. Dobrze byłoby szukać nowych sposobów dotarcia do młodzieży. Przykładowo, można przekształcić dotychczasowe spotkania z aktualnie bierzmowanymi w spotkania związane z przygotowaniem do życia w rodzinie. Byłoby to próbą stworzenia nowej, sensownej grupy duszpasterskiej.
Zachęcam też do ożywienia działalności Rady Duszpasterskiej, która ma być nie tylko formą pomocy w pracach materialnych, ale także winna stanowić ciało doradcze dla duszpasterstwa w parafii.
Otoczmy troską rodziny w naszych parafiach. Niech one uformowane dbają o życie religijne domowników. Dużą pomocą może tu służyć gałąź rodzinna Ruchu Światło – Życie jaką jest Domowy Kościół
Odpowiadając na potrzebę chwili, wydaje się rzeczą bardzo potrzebną przygotowanie młodzieży i starszych do ewentualnych wyjazdów sezonowych poza granice Ojczyzny w poszukiwaniu pracy.
Pamiętajmy także o autoformacji duchowej duszpasterzy oraz o wsparciu kapłanów pracujących w naszych parafiach a także o modlitwie w intencji nowych powołań do kapłaństwa i do życia zakonnego. Tak wiele przecież zależy od świętości i gorliwości duszpasterskiej kapłanów.
Zachęcam do utrwalania ważniejszych wydarzeń z życia parafii przez prowadzenie kroniki parafialnej i innych ksiąg wymienionych przez normy synodu archidiecezjalnego. W prowadzeniu kroniki parafialnej pomóc mogą wierni świeccy, np. emerytowani nauczyciele, członkowie Akcji Katolickiej i innych ruchów czy stowarzyszeń.
Dziękuję za wszelką pracę duszpasterską i wszelkie inicjatywy, które doprowadziły w ostatnich latach do odrestaurowania pięknej świątyni parafialnej i do zagospodarowania jej
otoczenia.
Księdzu Proboszczowi Janowi Mazurkowi oraz Księżom Wikariuszom Krzysztofowi
Bisowi, ks. Tomaszowi Dziob, ks. Mariuszowi Michalskiemu, a także ks. dr. Markowi Machale oraz ks. prałatowi Stanisławowi Zarychowi, dziękuję za wszelką pracę duszpasterską prowadząca ludzi do Pana Boga.
+ Adam Szal
LIST PASTERSKI KS. ABPA JÓZEFA MICHALIKA PO WIZYTACJI PARAFII 2007
Abp Józef Michalik
METROPOLITA PRZEMYSKI
L.dz. 889/151/2007
Czcigodny Ksiądz Proboszcz
Jan Mazurek
Przemyśl
Czcigodny Księże Proboszczu,
Drodzy Bracia Kapłani,
Drogie Siostry,
Drodzy Parafianie
Razem z Wami, pragnę wyrazić Panu Bogu dziękczynienie za dar wzajemnej modlitwy i spotkania się w dniu 18 kwietnia 2007, podczas Wizytacji Kanonicznej w waszej Parafii. Wsłuchani w słowa Jezusa„Gdzie dwaj albo trzej zebrani są w imię moje, tam jestem pośród niech” (Mt 18,20), zgromadziliśmy się w Kościele Parafialnym jako wspólnota, a Jezus razem z Nami, aby powierzyć Ojcu Niebieskiemu wszystkie nasze codzienne sprawy. Podczas Mszy Świętej udzieliłem Sakramentu Bierzmowania młodym z parafii.
W obecnym roku Opatrzność Boża, powierzyła nam konkretne zadanie, aby każdy z nas mógł przypatrzyć się swojemu powołaniu. Do czego zostaliśmy powołani i jakie zadania zostały nam powierzone? Sam Jezus wybierając Dwunastu, powołując ich, wskazywał im niejednokrotnie, że ich misja wiąże się konkretnie ze służba i głoszeniem Słowa. Posyłając ich po Zmartwychwstaniu polecił: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Jezus nie zakończył swojej ziemskiej misji nakazem „pójścia i głoszenia jego Słowa”, ale przypomniał Apostołom, żeby „uczyli narody zachowywać wszystko to co On im powiedział, a On będzie z Nimi po wszystkie dni aż do skończenia świata” (por. Mt 28, 20). To zachowywanie i głoszenie słowa nie zostało zaniedbane, ani zagubione, gdyż głos Apostołów rozbrzmiewa także i dzisiaj poprzez tych wszystkich, których Pan wybrał i obdarzył szczególnym zaufaniem. Apostołem – w szerokim znaczeniu tego słowa – we współczesnym świecie jest każdy z nas, który poprzez sakrament chrztu został włączony w tę misje Kościoła, którego Głową jest sam Jezus Chrystus i zostaje posłany. Posłanym jest dziecko i człowiek młody, kobieta i mężczyzna, matka i ojciec, człowiek zdrowy i doświadczany cierpieniem, nauczyciel i uczeń, biskup i ksiądz, aby razem we wspólnocie zasłuchać się w słowo Mistrza z Nazaretu i uwielbiać Boga, „który jest Miłością (J 4,16).
Taką wspólnotą, która pozwała na odkrywanie, głoszenie i uwielbianie Boga – Miłości jest Parafia. To w niej każdy z ochrzczonych ma prawo i obowiązek włączenia się w ulepszanie i pogłębianie tej misji, która została mu powierzona, według stanu. Czy to w niedzielnej Eucharystii, czy w spotkaniach Akcji Katolickiej, Ksm-u, Grupie Caritas, Ministrantów, Scholi, Chórze, Grupie Żywego Różańca, itd.
Ostatni Papieże zauważali, że: „Parafia jest wspólnotą ochrzczonych, którzy wyrażają i potwierdzają swoją tożsamość przede wszystkim poprzez sprawowanie Ofiary eucharystycznej”. (Jan Paweł u. Ecclesia de Eucharystia nr 32) oraz „ Odnowa nie może wyniknąć z samych tylko, choćby i przydatnych, inicjatyw duszpasterskich, ale karmiąc się chlebem, wzrasta ona w katolickiej jedności, wierna nauczaniu Kościoła, uważnie rozpoznaje charyzmaty, które Pan wzbudza w Ludzie Bożym “. (Benedykt XVI, Przemówienie do Papieskiej Rady ds. Laikatu).
Zachęcam więc całym sercem do tego, aby każdy z Was poprzez codzienne odkrywanie Jezusa w rodzinie, miejscu pracy czy parafii mógł spotykać się z nim osobiście w Sakramencie Eucharystii, karmiąc się Jego Ciałem.
Wskazania duszpasterskie i administracyjne
Na podkreślenie zasługuje okoliczność, że parafia Św. Trójcy jest jedyną specyficzną parafią, która korzysta w swym duszpasterskim posługiwaniu z Kościoła i części budynku oraz terenu, będącego własnością sióstr benedyktynek, co wymaga szczególnej życzliwości i wrażliwości z obydwu stron. Przez całe lata sprawy tych relacji układały się pomyślnie i ufam, iż pozostaną także na przyszłość. Dobra atmosfera i życzliwość ludzka jest bardzo potrzebna w tym względzie i siostrom i parafii, która nie małym trudem i nakładem troszczy się o konserwacje kościoła parafialnego. Korzyścią tej sytuacji jest także okoliczność, że siostry mają kontakt z żywym Kościołem, z ludźmi, których modlitwą i ofiarami codziennie wspierają. W ten sposób uczestniczą w żywych problemach współczesnego człowieka. Zwłaszcza, że pomaga im w tym prowadzony przez Siostry dom Rekolekcyjny oraz rozbudowane duszpasterstwo. Parafia wasza należy bowiem do dobrze pełniących swą rolę.
Zachęcam przeto Siostry wraz z Matką Ksienią do dalszej wyrozumiałej życzliwości wobec ludzi, korzystających z Kościoła i przejściowego terenu, a Kapłanów i Parafian zachęcam do dalszej życzliwości wobec Sióstr Zakonnych, które wrosły w nasz przemyski krajobraz.
Wśród zaleceń duszpasterskich widzę dalszą troskę o pogłębianie życia religijnego wszystkich parafian. Zalecenie to ma szczególne znaczenie jeśli się uwzględni, że nie wszyscy parafianie uczestniczą w coniedzielnej Eucharystii. Ważną jest też sprawą wiązanie ludzi z parafią, co dokonuje się na różne sposoby. Jednym z nich jest konkretne zaangażowanie w inicjatywy gospodarcze oraz duszpasterskie prowadzone przez parafię.
Zasługuje na podkreślenie, że w parafii pracuje 18 grup duszpasterskich. Zachęcam do zintensyfikowania tej pracy, która niewątpliwie przyniesie zbawienne owoce.
Na zakończenie całym sercem dziękuję Księdzu Proboszczowi za gorliwą, roztropnie i z konsekwencją prowadzoną prace duszpasterską, za dobrą atmosferę wśród Kapłanów, dzięki czemu wszyscy Księża wykazują potrzebną gorliwość. Wzorowe wprost jest współżycie i szacunek okazywany byłemu proboszczowi Księdzu Prałatowi Stanisławowi Zarychowi, który z niegasnącym zapałem promuje trzeźwość nie tylko w parafii ale i w całej Archidiecezji.
Młodzieży i wszystkim parafianom dziękuję za okazywana pomoc, życzliwość i zaangażowanie w sprawy Kościoła.
Wszystkim błogosławię na dalsze życie z wiary: W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
ARCYBISKUP METROPOLITA PRZEMYSKI
+ Józef Michalik
LIST PASTERSKI KS. ABPA JÓZEFA MICHALIKA PO WIZYTACJI PARAFII 2001
Abp Józef Michalik
METROPOLITA PRZEMYSKI
L.dz. 1280/2001
Czcigodny Ksiądz Prałat
Mieczysław Rusin
Przemyśl
Czcigodny Księże Prałacie,
Bracia Kapłani,
Drogie Siostry Benedyktynki,
Drodzy Parafianie,
Wizytacja pasterska, którą odbyłem w Waszej Parafii w dniu 5 maja 2001 roku pozwoliła mi zapoznać się z życiem i pracą księży, poznać warunki ich pracy duszpasterskiej a także warunki życia, pracy i modlitwy Sióstr Benedyktynek, które są właścicielkami terenu. W kolejne dni odwiedziłem dwa inne zgromadzenia zakonne: Siostry Opatrzności Bożej i Sługi Jezusa, przebywające na Waszym terenie, a wobec których parafia także pełni posługę duszpasterską. Wszystko to pomogło mi poznać wymagania parafii w nowych czasach, na początku trzeciego Tysiąclecia.
Pomyślmy z wdzięcznością o przeszłości, o przezwyciężonych trudnościach, o dobrych dziełach, które udało się nam obserwować a nawet dokonać. To już dwa tysiące lat Kościół i świat żyje łaską Chrystusowego Odkupienia. My także poznaliśmy Prawdę i przez wiarę próbujemy według niej realizować nasze życie. Doznajemy nieustannie Bożego miłosierdzia i na przyszłość chcemy „czerpać ze skarbca otrzymanej łaski, przekładając ją z entuzjazmem na język postanowień i konkretnych programów działania”, jak zachęca nas Papież Jan Paweł II w najnowszym dokumencie („Na początku Nowego Tysiąclecia” nr 3.)
Kościół żywy, czyli my wszyscy ochrzczeni i wierzący chcemy i w nowym tysiącleciu nieustannie pogłębiać wiarę i czerpać moc łaski z przyjętego chrztu.
Jako pierwsze zadanie jawi się przed nami uwielbienie Pana Boga, naszego Stwórcy i Ojca: „Gloria Dei – vivens homo” – chwałą Boga jest człowiek żyjący, jest Zycie człowieka. Uwielbiajmy więc Boga modlitwą i życiem uformowanym nauka ewangelii.
Rok Jubileuszowy, który przeżyliśmy pozwolił nam jeszcze wyraźniej stwierdzić, że dwa tysiące lat historii nie umniejszyły świeżości zbawczych wydarzeń z Betlejem, Nazaretu i Kalwarii. Minęło dwa tysiące lat i ciągle prosimy o odpuszczenie grzechów i potrzebujemy bożych łask do lepszego wypełnienia zadań życiowych. Minęło dwa tysiące lat , a Bóg ciągle kocha ludzi, ufa człowiekowi, zapraszając i nas do współpracy w dziel uświęcenia świata. Wprawdzie jesteśmy świadkami wielkich przemian społecznych i wielkiego wyjałowienia religijnego przez konsumpcjonizm, egoizm i laicyzację, ale ludzkość tym bardziej potrzebuje Boga, prawdy i dobra. Kto ja da światu jeśli nie my? „Jest zatem konieczne – mówi Ojciec Święty – aby kościół trzeciego tysiąclecia pobudzał wszystkich ochrzczonych i bierzmowanych do uświadomienia sobie obowiązku czynnego udziału w życiu kościelnym (tamże nr 46.)
Stanie się to możliwe dzięki uruchomieniu nowej tradycji duszpasterskiej, polegającej na samoformacji wiernych w ruchach i stowarzyszeniach katolickich. Mają one swoje cele apostolskie i sprawdzone metody formacji. Trzeba przeto tworzyć je i wspierać kapłańskim zaangażowaniem.
Szczególna uwagę należy też poświęcić duszpasterstwu rodziny i promocji miłości macierzyńskiej i ojcowskiej do kolejnego dziecka. Może się zdarzyć, że młodzi zawierają małżeństwo z myślą o własnej wygodzie, ale przecież nie można budować rodziny na egoizmie. Trzeba ja oprzeć na mocnym fundamencie miłości gotowej do wyrzeczeń, ofiary, miłości wiernej i czystej. Taka miłość będzie otwarta na kolejny trud macierzyństwa, na ojcostwo ofiarne i dalekowzroczne.
Bez szacunku i zaufania kapłanów do świeckich nie wytworzy się wewnętrzne poczucie nadprzyrodzonej więzi i odpowiedzialności za wiarę i życie religijne. Atmosfera wzajemnej modlitwy pogłębi również spojrzenie parafian na kapłanów i pomoże w dźwiganiu niełatwej, naszej odpowiedzialności.
Pierwszy rok nowego tysiąclecia pragniemy przezywać w archidiecezji w trosce o pełniejsze poznanie Chrystusa – Zbawiciela. Czyż nie będzie najprostszą do tego drogą czytanie Pisma świętego? Stary Testament zapowiadał przyjście Odkupiciela, a Nowy Testament przekazuje nam już bezpośrednio Jego naukę. Dlatego chcę zachęcić wszystkich diecezjan, abyśmy odtąd ubogacali nasza modlitwę Pismem świętym. Czytając je słuchamy głosu samego Pana. Przecież to jest słowo natchnione przez Ducha Świętego i ma w sobie moc zbawczej Prawdy!
Ojciec Święty we wspomnianym już liście apostolskim przypomniał wszystkim ludziom, że powinni dążyć do pełnego rozwoju, który jest możliwy poprzez modlitwę i świętość życia: „Nie ulega wątpliwości, że tego pierwszeństwa świętości i modlitwy nie można urzeczywistnić inaczej, jak tylko przez ciągłe powracanie do słuchania słowa Bożego” (Novo Millennio Ineunte nr 39).
Ze „słuchania słowa Bożego” rodzić się powinna bardziej świadoma i żywa wiara, prowadząca do naśladowania Pana Jezusa przez czynną miłość do kościoła i do ludzi. Każdego dnia, nowym krokiem, przez modlitwę i dobre uczynki, idźmy do Chrystusa.
Bracia kapłani, coraz gorliwiej angażujcie się w tę drogę czynnej miłości Chrystusa, jego kościoła i ludzi. To młodzież i dzieci, rodziny i samotni nadają sens naszym modlitwom i naszej pracy. Kochajcie ich miłością, której uczył nasz Największy Mistrz – Jezus. Bracia i Siostry, parafianie, Drodzy, wspierajcie księży Waszą obecnością, dowodami przywiązania do Kościoła, zainteresowaniem sprawami wiary i modlitwą. Wzajemnie módlmy się za siebie nieustannie.
Zalecenia duszpasterskie i administracyjne
Parafia Świętej trójcy jest ważnym ośrodkiem duszpasterskim. Należy do najżywotniejszych dzięki różnym inicjatywom i dziełom wiary. Płonie tu stały płomień wiary i modlitwy dzięki klauzurowym Siostrom benedyktynkom, które starają się realizować swe ścisłe powołanie zakonne, mieszkając od wieków w tym samym miejscu, ale w o ostatnim stuleciu miasto przybliżyło się do nich i otwiera się na ich modlitwy. Niech każda rodzina parafialna czuje się omadlana i chroniona modlitwą Księży i Sióstr Benedyktynek, a parafianie niech sobie cenią to świadectwo zatroskania o chwałę Bożą jakie daje zarówno Opactwo jak i Parafia Świętej Trójcy.
Wzajemna współpraca i relacje sióstr oraz kapłanów, jak dotychczas, układa się wzorowo, co jest zasługą wszystkich, a szczególnie ks. Prałata Proboszcza oraz Matki Ksieni. Ludzka otwartość i życzliwość oparta na wymaganiach wiary może być piękna i twórcza, za co szczególnie dziękuję ufając, że i na przyszłość nie zabraknie zrozumienia w tej sprawie.
Zbudowaniem jest ofiarność parafian i gorliwość ks. Proboszcza wykazywana o wygląd i konserwację zabytkowej świątyni parafialnej. Dzięki tej zapobiegliwości pięknieje ona w ostatnich latach szczególnie.
Cieszę się dynamizmem grup apostolskich w Waszej parafii. Pracuje dobrze Akcja Katolicka, gorliwością promieniują różne rodziny grup Anonimowych Alkoholików, które od dawna są zasługa ks. Seniora, diecezjalnego duszpasterza trzeźwości; są inne liczne i dynamiczne grupy dorosłych i młodzieży, z którymi przeżyłem radość spotkania w czasie wizytacji – są świadectwem zaangażowania parafian i gorliwości wszystkich księży. Cieszę się, że Wasza parafia – jak jestem przekonany – jest prawdziwym laboratorium wiary i szkołą nowoczesnego duszpasterstwa. Mówię to z wdzięcznością za konkretne znaki odpowiedzialności za wiarę i kościół oraz z nadzieją, że ks. Prałat Proboszcz nie ustanie i na przyszłość w gorliwości, tworząc w dalszym ciągu atmosferę życzliwości, pogody ducha i twórczej współpracy z parafianami świeckimi, siostrami zakonnymi i księżmi.
Zaleceń konkretnych dla parafii nie muszę zostawiać ani w dziedzinie duszpasterskiej ani dotyczącej administracji, bo gwarancja rozwoju dobrych inicjatyw w Waszej parafii jest łaska Pana i błogosławieństwo, o które nie ustawajcie prosić w modlitwie. Gorliwość i troska o Boże sprawy już zastałem. Księdzu Prałatowi – Proboszczowi, Księżom Seniorom, Księżom Katechetom, Siostrom Zakonnym, Rodzinom i osobom samotnym na życie z wiary całym sercem błogosławię, w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
ARCYBISKUP METROPOLITA PRZEMYSKI
+ Józef Michalik