Pierwszy kościół drewniany został ufundowany w 1616 r. przez ks. Macieja Wołkowicza – misjonarza katedralnego. Obecny kościół murowany Świętej Trójcy to jeden z najstarszych kościołów w lewobrzeżnej części Przemyśla, wybudowany został w latach 1768 – 1777 jako kościół klasztorny dla Sióstr Benedyktynek, które przybyły w 1626 r. do Przemyśla z Jarosławia. Fundatorem kościoła był Franciszek Salezy Potocki z Krystynopola. Świątynię konsekrowano w 1783 r. Jednocześnie rozbudowywano klasztor. Ponieważ kościół znajdował się poza murami miasta, podczas najazdów narażony był na większe bądź mniejsze szkody. Z tego powodu zbudowano w drugiej połowie XVII wieku mury obronne ze strzelnicami basztami na długości ok. 350 m.
We wnętrzu kościoła można podziwiać barokowe freski Stanisława Stroińskiego z XVIII wieku. Szczególnie interesujące wydaje się malowidło w tylnej części przedstawiające modlitwę Św. Benedykta. W kościele znajduje się rokokowa krata chóru, obrazy z XVII – XVIII w., tabernakulum z alabastru z 1880 r. oraz barokową ambonę z XVIII wieku. Ołtarze zostały wykonane przez Ferdynanda Majerskiego w latach 1893-1906. Przy ołtarzu głównym zwraca uwagę płaskorzeźba w antependium przedstawiające Ostatnią Wieczerzę z roku 1880. Od strony mostu widoczna jest charakterystyczna brama neobarokowa, powstała w latach 1893-1906. Kościół został bardzo zniszczony podczas II wojny światowej, odbudowany i odrestaurowany w czasach współczesnych.
Wnętrze kościoła
Kościół przed remontem
Kościół po remoncie
Tablice na murze klasztornym
