Wspólnoty

Akcja Katolicka w parafii pw. świętej Trójcy w Przemyślu ostała erygowana 22 maja 1999 r. przez ks. abp Józefa Michalika. Obecnym prezesem jest P. Małgorzata Bąk, asystentem Stowarzyszenia – ks. proboszcz Arkadiusz Jasiewicz. Stowarzyszenie realizuje program pracy ustalany corocznie przez Diecezjalny Instytut Akcji Katolickiej.

Spotkania odbywają się w I środę miesiąca po Mszy św. o godz. 1800 w salce na plebanii.

PROGRAM SPOTKANIA POAK W PARAFII

1. Modlitwa na rozpoczęcie spotkania – nieszpory brewiarzowe.
2. Odczytanie protokołu z ostatniego spotkania.
3. Część formacyjna:
♦ lektura Pisma św., „Programu Formacyjnego AK”, encykliki, prelekcje, katechezy…
♦ dyskusja nad przeczytanym tekstem (widzieć – ocenić – działać).
♦ podsumowanie dyskusji.
♦ zadanie apostolskie, wnioski, zadania, inspiracje.
4. Część organizacyjna: plany, działanie, zadania, organizacja…
5. Modlitwa końcowa: dziesiątek różańca św..
6. Modlitwa codzienna członka Akcji Katolickiej.
7. Błogosławieństwo.

CODZIENNA MODLITWA CZŁONKA AKCJI KATOLICKIEJ ARCHIDIECEZJI PRZEMYSKIEJ

Bądź uwielbiony Boże za łaskę chrztu świętego, dzięki której stałem się członkiem Twojego Mistycznego Ciała – Kościoła świętego.
Dziękuję Ci, Panie, za powołanie i umocnienie mnie do apostołowania.
Dziękuję Ci, Boże za obdarzenie mnie charyzmatem głoszenia Dobrej Nowiny współczesnemu człowiekowi w łączności z moim biskupem i proboszczem.
Przeżywam wielkość swego powołania, lecz uświadamiam sobie także słabość i kruchość moją.
Dlatego proszę Cię, Boże, Stwórco i Królu Wszechświata, byś wspierał mnie w budowaniu Twojego Królestwa. Spraw, bym czynnie uczestniczył w życiu Twojego Kościoła i Ojczyzny.
Dodawaj mi sił i mądrości, bym modlitwą i apostolską działalnością uświęcał moje życie osobiste i rodzinne, sferę pracy i wypoczynku, sektor kultury i życia publicznego.
Ześlij, proszę, światło Ducha Świętego, bym Twoją pomocą wsparty, mógł właściwie formować siebie i innych zgodnie z tradycją Kościoła Katolickiego.
Użycz mi tej łaski, abym uczestnicząc w Akcji Katolickiej był dyspozycyjnym, gotowym do wyrzeczeń, wiernym podjętym postanowieniom i wytrwałym w przeciwnościach.
Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Święta Maryjo Królowo Apostołów – módl się za nami.
Święty Andrzeju Bobolo – módl się za nami.
Bł. Piotrze Jerzy Frassati – módl się za nami.

Strona Akcji Katolickiej Archidiecezji Przemyskiej

I. Historia Apostolatu Modlitwy za Kapłanów „Margaretka”

Apostolat Margaretka (fr. „Le Mouvement des Marguerites”, ang. „The Daisy Movement”) został założony w Kanadzie 1 sierpnia 1981 roku przez panią profesor Louise Ward, za aprobatą miejscowego biskupa. Od samego początku jego patronką została Najświętsza Maryja Panna Matka Kościoła. Apostolat Margaretka, jak twierdzi założycielka, jest „duchową adopcją kapłana w modlitwie”.

Jako logo ruchu wybrana została margaretka czyli polny kwiat. Ilustruje on zaangażowanie w modlitwę i posiada głęboką symbolikę. Margaretka jest zakorzeniona w glebie Kościoła i odżywiona życiem Ducha Świętego. Siedem płatków kwiatu reprezentuje siedem osób, które są zobowiązane do modlitwy za konkretnego kapłana, każda z osób w jednym z siedmiu dni tygodnia. W centrum kwiatu wpisuje się imię i nazwisko kapłana, natomiast na siedmiu płatkach imiona i nazwiska siedmiu osób, które składają Bogu przyrzeczenie modlitwy – każda osoba w jednym wybranym dniu tygodnia.

Obecnie Apostolat Margaretka, za zgodą diecezjalnych ordynariuszy istnieje w wielu krajach świata. W Kanadzie jest uważany przez biskupów, za jeden z dziesięciu głównych ruchów w Kościele. „Ten ruch jest łaską dla naszego Kościoła” (bp Gilles Cazabon z diecezji Saint-Jérôme). Apostolat Margaretka jest „niespodzianką Ducha Świętego” (bp Raymond Saint-Gelais z diecezji Nicolet).

Do rozwoju tego ruchu przyczynili się franciszkanie z medjugorskiej parafii. Ich świadectwo o mocy i znaczeniu tej modlitwy, wobec przybywających do Medjugoria pielgrzymów, pomogło w szybszym rozszerzenie się tej formy modlitwy na cały świat.

II. Rozwój w Polsce

W Polsce pierwsze Margaretki powstały już w 1998 roku jako oddolna inicjatywa osób świeckich. Do ich liczebnego wzrostu przyczynił się także ogłoszony w 2009 roku przez papieża Benedykta XVI rok kapłański.

Ze względu na wzrastającą liczbę zaangażowanych osób i chęć wspólnotowej modlitwy za kapłanów, rozpoczęto organizowanie spotkań i pielgrzymek w różnych miejscach w Polsce (Kalwaria Zebrzydowska, Wysokie Koło i inne). Powstało też wiele stron internetowych, które propagują ideę modlitwy w Margaretkach.

Księżą Biskupi zgromadzeni na 372 Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, które obradowało w Gnieźnie i Poznaniu w dniach 14-16 kwietnia 2016 roku, powołali ks. Bogusława Nagel z Archidiecezji Krakowskiej na Opiekuna Krajowego Apostolatu Modlitwy za Kapłanów „Margaretka”.

III. Cele Apostolatu:

  • modlitwa za wybranego kapłana
  • troska o jedność kapłanów ze swoim biskupem i między sobą
  • współpraca między kapłanami i świeckimi
  • wspieranie powołań do kapłaństwa i życia zakonnego

IV.  Logo Apostolatu

Jako logo ruchu wybrano margaretkę czyli polny kwiat. Ilustruje on zaangażowanie w modlitwę. Roślina jest zakorzeniona w glebie Kościoła i odżywiona życiem Ducha Świętego. Siedem płatków kwiatu reprezentuje siedem osób, które zobowiązały się do modlitwy za konkretnego kapłana. W centrum kwiatu wpisuje się imię kapłana, natomiast na płatkach imiona siedmiu osób, które składają Bogu przyrzeczenie modlitwy – każda w jednym, wybranym przez siebie dniu tygodnia.

V. Modlitwa

W Apostolacie Margaretka istnieje duża dowolność w wyborze modlitw. Louise Ward stwierdziła: „Każdy «płatek» może modlić się w sposób, który najlepiej mu odpowiada, każdy na swój sposób. Ruch nie oferuje specjalnej formuły”. I podobnie: „Każdy człowiek jest niepowtarzalny. Każdy liść z drzewa jest wyjątkowy;  każdy płatek śniegu, kropla wody, ziarnko piasku są wyjątkowe. Więc każdy znajdzie unikalny sposób. Bóg nie tworzy kopii. Różnorodność jest chwałą Ojca”. Zatem istnieje dowolność w przyjmowaniu modlitw przez różne Margaretki. Szanując wytworzoną przez lata praktykę, proponujemy modlitwę „O Jezu Boski Pasterzu…” oraz (według ustalenia przez grupę): dziesiątek Różańca lub Koronkę Pokoju lub Koronkę do Miłosierdzia Bożego lub inną modlitwę.

VI. Zadania osoby tworzącej Margaretkę:

  • Znalezienie 7 osób chętnych do utworzenia Margaretki
  • Skontaktowanie się z wybranym księdzem
  • Wysłanie zgłoszenia Margaretki na adres: opiekun@apostolatmargaretka.pl
  • Podtrzymywanie jedności między grupą modlących się osób
  • Pamięć o składaniu życzeń kapłanowi (z okazji imienin, święceń itp.)

VII. Wręczenie Margaretki kapłanowi

Grupa 7 osób tworząca Margaretkę winna skontaktować się z kapłanem i wspólnie ustalić formę jej wręczenia. Można uczynić to w formie uroczystej lub zwyczajnie rozpocząć modlitwę ofiarowując kapłanowi wypełniony blankiet. Przyjęciu Margaretki warto nadać uroczystą formę, ponieważ wydarzenie to integruje i mobilizuje grupę do gorliwej modlitwy, jest też świadectwem dla wielu osób. Ponadto jest wyrazem wdzięczności ze strony kapłana wobec modlących się za niego osób.

Każdy dzień jest dobry, aby złożyć przyrzeczenie (jubileusz, imieniny, pielgrzymka, odpust). Jeśli to możliwe, grupa siedmiu osób uczestniczy we Mszy świętej i po kazaniu lub Komunii św., w wolności serca i w stanie łaski uświęcającej, składa przyrzeczenie (na głos lub cicho w sercu, razem lub osobno). Optymalną sytuacją jest, gdy kapłan sprawuje w intencji nowopowstałej Margaretki Mszę św., podczas której przyjmuje przyrzeczenie modlitwy. Można posłużyć się formą:

Jako członek Apostolatu Margaretka, przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie, uroczyście przyrzekam modlić się w intencji ks. (imię), w wybranym dniu tygodnia do końca jego życia. Tak mi dopomóż Boże w Trójcy Jedyny, Maryjo Matko Kościoła i wszyscy święci. Amen.

VIII. Uwagi szczegółowe:

  • Ta sama osoba może należeć do kilku Margaretek, np. siedmiu kapłanów – każdy na jeden dzień tygodnia.
  • Wraz ze śmiercią księdza rozpada się Margaretka. Według Louise Ward jest podobnie jak w przyrodzie, gdy znika serce kwiatu, płatki spadają na ziemię i nie ma już Margaretki. Jeśli ktoś pragnie dalej się modlić, to bardzo dobrze, jednak czyni to nie na zasadzie obowiązku, lecz dobrowolności.
  • Jeżeli ktoś umiera wcześniej niż dany kapłan, to nie ma obowiązku zastępowania go inną osobą, wierzymy przecież w tajemnicę świętych obcowania, jednakże można to uczynić.
  • Proboszczowie rejestrują powstałe „Margaretki” w Duszpasterstwie Krajowym (opiekun@apostolatmargaretka.pl) przez Duszpasterza Archidiecezji Przemyskiej ks. prał. Franciszka Gocha z Brzozowa (Parafia Przemienienia Pańskiego, Plac Grunwaldzki 2, 36-200 Brzozów, tel. 694 583 324).

IX. „Margaretki” w parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu

Pierwsza Margaretka postała 24 sierpnia 2004 roku a obecnie jest ich 53. Osoby podejmujące modlitwę za kapłanów należą do różnych wspólnot parafialnych i uczestniczą aktywnie w życiu Kościoła.

Spotkaniami formacyjnymi dla członków Apostolatu „MARGARETKA” są comiesięczne nabożeństwa różańcowe – I niedziela miesiąca godzina 17.00.

Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa jest stowarzyszeniem skupiającym ludzi pragnących odpowiedzieć na skargę Pana Jezusa w Ogrójcu: „Czy nie mogliście czuwać jednej godziny ze Mną?”.

Jej członkowie starają się swoim wynagrodzeniem i miłością pocieszać Jezusowe Serce, napełnione boleścią z powodu zapomnienia i niewdzięczności ludzkiej. To Serce, zranione niegdyś na krzyżu włócznią setnika, a wciąż ranione przez nasze grzechy, mimo iż jest Ono źródłem mocy i chrześcijańskiej nadziei. Dewizą Arcybractwa jest więc: cześć, miłość, wynagrodzenie Sercu Jezusa.

W tym celu członkowie Straży obierają sobie jedną godzinę w ciągu dnia, aby wśród codziennych zajęć, myślą i sercem towarzyszyć Jezusowi obecnemu w tabernakulum, oddawać Mu cześć, wynagradzać i ofiarowywać swoje życie, a nade wszystko wierną miłość.

Comiesięczne spotkania Arcybractwa odbywają się w drugi czwartek miesiąca po Mszy św. o godz. 18. 00.

Zadaniem Arcybractwa jest zatem:
  1. rozwijanie nabożeństwa do Bożego Serca będącego lekarstwem, które nie tylko uzdrawia, ale również zapobiega sekularyzacji, zmierzającej do wyeliminowania widzialnych znaków wiary chrześcijańskiej;
  2. całkowite poświęcanie się Bożemu Sercu, tak aby mogło dokonywać się uzdrawianie życia moralnego człowieka, rozwój jego cnót i różnorodnych darów Ducha św.
  3. przez pogłębianie wiary umacnianie życia apostolskiego i realizacja obowiązków rodzinnych i zawodowych w uświęcającej miłości Chrystusa;
  4. budzenie świadomej miłości do bliźniego przez podejmowanie pracy nad własnym sercem, aby synowską miłość do Boga łączyć z miłością braterską.

Dzięki tej formie pobożności, członkowie Arcybractwa kształtują swoje życie wewnętrzne, realizując na co dzień powołanie do świętości i współuczestnicząc w dziele zbawienia świata oraz Nowej Ewangelizacji.

Aby zostać członkiem Arcybractwa należy:
  • uczestniczyć w ceremonii uroczystego przyjęcia do Straży Honorowej NSPJ w kościele, dokonanej przez Księdza Dyrektora lub Zelatora.
  • zostać wpisanym (imię i nazwisko, Godzina Obecności, data wstąpienia) do Księgi Arcybrackiej w Dyrekcji Arcybractwa Straży Honorowej NSPJ u Sióstr Wizytek w Krakowie, a wcześniej, w przypadku uroczystego przyjęcia, do Księgi Wpisowej prowadzonej przez Zelatora;
  • codziennie praktykować wybraną Godzinę Obecności przy Sercu Jezusa (zapomnienie nie obciąża sumienia grzechem).
Patronowie Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa

Straż Honorowa NSPJ może pochwalić się wieloma obietnicami Mistrza, które składał w słowach skierowanych do swych „sekretarek” – Małgorzaty Marii Alacoque i później do s. Marii od Najświętszego Serca Bernard. Między innymi powiedział: „Z radością czerpać będą ze źródeł Zbawiciela”.

Bazując na tych przyrzeczeniach, Straż Honorowa prowadzi swych członków do Źródła wytryskującego ze zranionego Serca Jezusowego przy pomocy pięciu patronów, którymi są:

  • Najświętsza Maryja Panna
  • św. Józef
  • św. Franciszek Salezy
  • św. Franciszek z Asyżu
  • św. Małgorzata Maria Alacoque

Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa w naszej parafii powstało 26 września 2015 roku. W Archikatedrze Przemyskiej w obecności ks. Abp Józefa Michalika przyrzeczenie złożyło 17 członków. Przyrzeczenie przyjmował archidiecezjalny moderator Arcybractwa ks. Wiesław Szczygieł. Pierwszą zelatorką wspólnoty została P. Maria Lawera. Aktualna zelatorka: Halina Rzucidło.

I. HISTORIA POWSTANIA BRACTWA SZKAPLERZNEGO W PARAFII
pw. ŚWIĘTEJ TRÓJCY W PRZEMYŚLU

W miesiącu sierpniu 2012 r. członkowie wspólnoty Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych w Przemyślu – Stanisława i Roman Kruty zwrócili się z prośbą do ks. Jana Mazurka Proboszcza Parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu o pozwolenie na zorganizowanie w tutejszej Parafii, „Niedzieli Szkaplerznej” i utworzenie Rodziny Szkaplerznej. Ks. Proboszcz ustosunkował się do tej prośby pozytywnie i,, Niedzielę Szkaplerzną,, zaplanowano na dzień 21. 10. 2012 r. Ks. Proboszcz zaprosił o. Jana Krawczyka OM – Moderatora Bractw Szkaplerznych Krakowskiej Prowincji Zakonu Karmelitów Bosych, aby w,, Niedzielę Szkaplerzną,, na wszystkich Mszach świętych-głosił Kazania. O. Jan Krawczyk OM przyjął zaproszenie i na każdej Mszy świętej głosił Słowo Boże; o Matce Bożej Szkaplerznej z Góry Karmel i Tajemnicach Szkaplerza Świętego. Po Mszy świętej osoby chętne przyjmowały Szkaplerz Święty. Należy zaznaczyć, że w okresie od dnia 21. 10. 2012 r.- do dnia 08. 06. 2013 r. do Księgi Rodziny Szkaplerznej wpisano 291 osób.

Dnia 08. 11. 2012 r. odbyło się pierwsze spotkanie dla wszystkich przyjętych do Szkaplerza Świętego. Spotkanie rozpoczęło się od uczestnictwa we Mszy świętej, a po niej zebraliśmy się na modlitwę w salce na plebanii. Spotkanie prowadził o. Jan Krawczyk OM. Spotkania odbywają się w pierwsze czwartki miesiąca, po Mszy świętej wieczornej, na które zapraszani są wszyscy, którzy przyjęli Szkaplerz Święty a przewodniczy im ks. Mariusz Michalski – moderator.

Z tak licznej Rodziny Szkaplerznej 15 osób, po zapoznaniu się z duchowością maryjną i karmelitańską wyraziło na piśmie pragnienie założenia Bractwa Szkaplerza Świętego Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel (złożyli stosowne deklaracje). Zgodnie z wymogami dotyczącymi utworzenia Bractwa Szkaplerznego – opartymi na normach praktycznych zawartych w Obrzędzie poświęcenia i nałożenia Szkaplerza Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel i innymi przepisami zawartymi w Statucie Bractwa Szkaplerznego w odniesieniu do Prowincji Krakowskiej Karmelitów Bosych – ks. Proboszcz dnia 06. 03. 2013 r. zwrócił się na piśmie do ks. Arcybiskupa Józefa Michalika Metropolity Przemyskiego o wyrażenie zgody na założenie Bractwa Szkaplerznego przy Parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu. Dnia 08. 03. 2013 r. z Kurii Metropolitarnej w Przemyślu nadeszła pozytywna odpowiedź – pozwalająca na utworzenie Bractwa Szkaplerznego Najświętszej Maryi Panny przy Parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu. Dnia 19. 03. 2013 r. ks. Proboszcz wysłał pismo do Przewielebnego o. Andrzeja Ruszały OCD – Prowincjała Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych z siedzibą w Krakowie z prośbą o wydanie o wydanie dekretu erygującego Bractwo Szkaplerza Świętego Najświętszej Maryi z Góry Karmel przy Parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu. Do prośby dołączył pismo z Kurii Metropolitarnej w Przemyślu wrażające zgodę na założenie Bractwa Szkaplerznego w naszej Parafii. W związku z tym, że wymogi utworzenia Bractwa Szkaplerznego przy Parafii pw. Świętej Trójcy zostały spełnione, zaplanowano datę przyjęcia do Bractwa Szkaplerznego na dzień 08. 06. 2013 r. – we Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.

Uroczyste przyjęcie rozpoczęto Mszą świętą o godz. 18-stej, w której uczestniczyli; o. Paweł Ferko OCO – Przeor Zakonu Karmelitów Bosych w Przemyślu, ks. Jan Mazurek Proboszcz tutejszej Parafii, ks. Mariusz Michalski – moderator Bractwa, ks. Krzysztof Bis i ks. Paweł Starostka. Eucharystii przewodniczył i Słowo Boże wygłosił ks. Mariusz Michalski. Po kazaniu o. Paweł Ferko OCD przystąpił do uroczystego obrzędu przyjęcia do Bractwa Szkaplerznego. Bracia i siostry złożyli przyrzeczenia brackie, przyjęli Szkaplerze Brackie i zostali przyjęci do Bractwa poprzez nakrywanie jednym płaszczem brackim ramion poszczególnym kandydatom.

Bractwo Szkaplerzne zostało erygowane dnia 28. 06. 2013 r. dekretem wydanym przez Kurię Generalną Karmelitów Bosych, podpisanym przez Przełożonego Generalnego Zakonu Karmelitów Bosych – O. Saverio Cannistra OCD.

Wybory do Zarządu Bractwa odbyły się dnia 03. 10. 2013 r. i zostały zatwierdzone przez ks. Mariusza Michalskiego – Pierwszego Moderatora Bractwa.

Spotkania formacyjne odbywają się w każdy I czwartek miesiąca po Mszy św. o godz. 18.00.
II. CZŁONKOWIE BRACTWA SZKAPLERZNEGO:

1. Ks. MARIUSZ od św. Teresy od Dzieciątka Jezus MICHALSKI

Bracia:

  1. LUDWIK od św. Franciszka z Asyżu DACKO
  2. KRZYSZTOF od Matki Bożej Różańcowej DUDZIŃSKI
  3. STEFAN od św. Floriana DUŻY
  4. JAKUB od św. Jana od Krzyża GAWLIKOWSKI
  5. STANISŁAW od św. Alfonsa Marii Liguoriego GRABAS
  6. ROMAN od św. Rafała Kalinowskiego KRUTY
  7. ANTONI od Matki Słowa Bożego MAKAR
  8. RYSZARD od Matki Bożej Szkaplerznej POCHWAT

Siostry:

  1. MAŁGORZATA od Matki Bożej Fatimskiej BĄK
  2. DOROTA od św. Teresy od Dzieciątka Jezus BATYCKA
  3. BARBARA od św. Klary DACKO
  4. IRENA od Matki Bożej Nieustającej Pomocy DUŻY
  5. ANNA od Matki Bożej Łaskawej HAYDER
  6. STANISŁAWA od bł. Bronisława Markiewicza ISKRA
  7. STANISŁAWA od Matki Bożej Łaskawej z Katedry lwowskiej IWASZKIEWICZ
  8. MARIA od Matki Bożej Nieustającej Pomocy KOWALSKA
  9. AGNESZKA od Matki Bożej z Lourdes KUŹMIŃSKA
  10. ANNA od Najświętszego Serca Pana Jezusa KRUTY
  11. STANISŁAWA od Niepokalanego Serca Maryi KRUTY
  12. MAŁGORZATA od św. Faustyny Kowalskiej MICEK
  13. DANUTA od Matki Bożej Szkaplerznej PARTYKA
  14. DANUTA od św. Antoniego z Padwy PELC
  15. ZOFIA od Matki Bożej Nieustającej Pomocy PIEKARSKA
  16. STANISŁAWA od św. Faustyny Kowalskiej PRUCNAL
  17. WIOLETTA od św. Teresy od Dzieciątka Jezus RABIEJ
  18. JADWIGA od Matki Bożej Wspomożenia Wiernych WOLARZ

Zmarli:

MARIA od Matki Bożej Pocieszenia RUDAWSKA – PĘTLAK

SKŁAD ZARZĄDU BRACTWA:

Animator – Stanisława Kruty
Zastępca Animatora – Roman Kruty
Kronikarz – Jadwiga Wolarz
Skarbnik – Stanisław Grabas
Moderator miejscowy – ks. Jakub Kustroń

III. Program spotkań:

1. Modlitwa na rozpoczęcie spotkania – „Sekwencja do Ducha Świętego„ i modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej – „Pod Twoją obronę” lub „Witaj Królowo Matko Miłosierdzia”

2. Część formacyjna: przygotowana zgodnie z proponowanym materiałem formacyjnym dla Bractw Szkaplerznych, opracowanym przez Moderatora Bractw Szkaplerznych Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych (dzielenie się przedstawionym materiałem).

3. Część organizacyjna: podanie do wiadomości bieżących informacji dot. planowania, podejmowania proponowanych zadań i udzielania odpowiedzi na zadawane pytania.

4. Modlitwa końcowa: za zmarłych – odmówienie „Psalmu 130”.

5. Błogosławieństwo i rozesłanie.

W intencjach członków Bractwa i Rodziny Szkaplerznej odprawiane są Msze święte w pierwsze czwartki miesiąca – w ciągu  całego roku, w których uczestniczą wszyscy, a po Mszy świętej udają się na comiesięczne spotkanie do salki na plebanii. Na nasze spotkania zapraszamy Rodzinę Szkaplerzną, oraz osoby pragnące prowadzić życie w zjednoczeniu z Bogiem na wzór Maryi, poprzez głęboką modlitwę, czczą Najświętszą Maryję Pannę, rozważają Jej życie i naśladują Jej cnoty.

Członkowie Bractwa i Rodziny Szkaplerznej uczestniczą i prowadzą adorację Najświętszego Sakramentu, oraz biorą udział w nabożeństwach Maryjnych i modlitwie Różańcowej. Troszczą się o stałą formację i pracą nad sobą, poprzez pogłębianie wiedzy, a zwłaszcza czerpania jej z bogatej literatury karmelitańskiej.

Biorą udział w organizowanych pielgrzymkach do Matki Bożej Szkaplerznej w Czernej, na „Ogólnopolskie Spotkania Rodziny Szkaplerznej”.

IV. Cele wspólnotowe podjęte przez członków Bractwa:

1. Modlitwa w intencji naszej parafii.

2. Budowanie i pogłębianie więzi z Kościołem, poprzez kontynuowanie współpracy z innymi grupami modlitewnymi pracującymi na terenie parafii.

3. Modlitwa za misjonarzy.

Bractwo Szkaplerzne prowadzi działalność w oparciu: o „Statut Bractwa Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel Krakowskiej Prowincji Zakonu Karmelitów Bosych”.

W Statucie zawarte są:

1. Postanowienia ogólne.
2. Cele i zadania Bractwa.
3. Struktura organizacyjna Bractwa.
4. Zasady przynależności do Bractwa.
5. Obietnice Szkaplerzne i prawa członków Bractwa.
6. Obowiązki członków Bractwa.

Obowiązujący Statut Bractwa Szkaplerznego zatwierdzony przez Definitorium Generalne OCD w dniu 14 listopada 2015 roku (Prot. 165/2015 DF).

V. Odpusty dla członków Bractwa Szkaplerznego

16 maja – wspomnienie św. Szymona Stocka
16 lipca – uroczystość NMP z Góry Karmel
20 lipca – święto św. Proroka Eliasza
1 października – święto św. Teresy od Dzieciątka Jezus
15 października – uroczystość św. Teresy od Jezusa
14 listopada – święto Wszystkich Świętych Zakonu Karmelitańskiego
14 grudnia – uroczystość św. Jana od Krzyża

VI. Rodzina Szkaplerzna przy Parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu

“Noście zawsze szkaplerz święty. Ja zawsze go noszę i wiele z tego nabożeństwa doznałem pożytku. Pozostałem mu wierny i stał się on moją siłą!” (Św. Jan Paweł II).

HISTORIA SZKAPLERZA

Szkaplerz karmelitański jest ściśle związany z historią i duchowością zakonu karmelitańskiego. Według tradycji Matka Boża objawiła się św. Szymonowi Stock, generałowi zakonu karmelitańskiego w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. i powiedziała: “Przyjmij, najmilszy synu, Szkaplerz twojego zakonu. Kto w nim umrze nie dozna ognia piekielnego. Oto przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów“.

Przywileje i łaski Szkaplerza św. były potwierdzane wielokrotnie przez papieży. Potwierdzili je: Klemens VII (bullą z dnia 12 sierpnia 1530 r.), Pius V, Grzegorz XIII, Paweł V, Klemens X, a nabożeństwo szkaplerzne polecali wiernym: Pius XI, Pius XII, Paweł VI, Jan Paweł II.

Szkaplerz w istocie jest „habitem” Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony w mniej lub więcej ścisłym stopniu do zakonu karmelitańskiego, poświęconego służbie Matki Najświętszej, aby doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie przyoblekania się w Jezusa Chrystusa (bł. Jan Paweł II). Centrum nabożeństwa szkaplerznego stanowi oddanie się Maryi, poświęcenie się na Jej służbę, pamięć o Niej, życie w zjednoczeniu z Nią, upodobnienie do Niej. i naśladowanie Jej cnót.

ZNACZENIE DUCHOWE SZKAPLERZA

Szkaplerz jest szatą Maryi, jest znakiem oddania się w jej opiekę i poświęcenia na Jej służbę. Kto przyjmuje Szkaplerz św. wyrzeka się złego ducha, odnawia przyrzeczenia chrztu św. i oddaje się Maryi jako Jej dziecko. Kto przyjmuje Szkaplerz, przyjmuje, jak św. Jan apostoł pod Krzyżem, Maryję do siebie, by żyć w zjednoczeniu z Nią i Jej służyć.

Szkaplerz oznacza poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi i naśladowanie Jej cnót, szczególnie cnoty czystości i pokory. „Niech wszyscy noszący Szkaplerz św., który jest pamiątką otrzymaną od Matki Bożej, widzą w nim oznakę poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Dziewicy” (bł. Jan Paweł II).

Szkaplerz oznacza przymierze przyjaźni z Maryją i uczestnictwa w walce duchowej o zbawieni własne i bliźnich. W tym przymierzu Maryja zobowiązuje się dopomóc nam do zbawienia i uświęcenia, a my zobowiązujemy się do Jej naśladowania, służenia Jej i rozszerzania Jej czci.

Szkaplerz oznacza habit Zakonu poświęconego służbie i czci Matki Bożej. Przyjmując Szkaplerz, pragniemy odtąd żyć tym samym duchem Karmelu, pełnić tę samą misję i żyć w zjednoczeniu z Maryją, dla Maryi, przez Maryję i w Maryi.

DARY I ŁASKI SZKAPLERZA

Kto oddaje się Maryi przez Szkaplerz św. odnawia w sobie łaskę bycia dzieckiem Maryi, Jej sługą, a nawet bratem (przez pokrewieństwo duchowe). Cała maryjna tradycja Karmelu wiąże ze Szkaplerzem św. pewne przywileje i łaski, które Kościół wielokrotnie potwierdzał swoim autorytetem.

1. “Kto w Nim umrze nie dozna ognia piekielnego” (słowa Matki Bożej wypowiedziane do św. Szymona). Maryja tym samym obiecuje wszystkim odzianym Szkaplerzem św., pomoc na drodze zbawienia.

2. Wybawienie z czyśćca w pierwszą sobotę po naszej śmierci. Jest to tak zwany przywilej sobotni. Matka Boża zapewniła rychłe wybawienie z czyśćca (bulla papieża Jana XXII – 1322 r.), tym, którzy nosząc Szkaplerz zachowają, czystość według stanu i wierność modlitwie:

Ja, Matka w pierwszą sobotę po ich śmierci miłościwie przyjdę do nich i ilu ich zastanę w czyśćcu, uwolnię i zaprowadzę ich na świętą górę żywota wiecznego. Maryja tym samym obiecuje wszystkim odzianym Szkaplerzem pomoc na drodze uświęcenia.

3. Pomoc i obrona w niebezpieczeństwach duszy i ciała. Maryja obiecuje wspierać nas na drodze naśladowania Chrystusa, a zwłaszcza w godzinę naszej śmierci, pomóc nam w ostatecznej walce o wieczne zbawienie.

4. Uczestnictwo w dobrach duchowych całego Zakonu karmelitańskiego za życia i po śmierci (we Mszach św., pokutach i modlitwie, odpustach i ofiarach), gdyż Matka i Królowa Karmelu, jednoczy ze sobą w jedną rodzinę tych, którzy przyjmują Szkaplerz św.

ZOBOWIĄZANIA SZKAPLERZNE

Aby dostąpić spełnienia wielkich obietnic związanych ze Szkaplerzem, potrzeba z naszej strony gotowości do podjęcia pewnych zobowiązań:

1. Naśladowania cnót Matki Bożej i starania się o świętość życia. Podstawowymi wymaganiami dla otrzymania pierwszej obietnicy są: staranie się o swoje zbawienie, zachowywanie przykazań Bożych i kościelnych, unikanie grzechu śmiertelnego i życie w łasce uświęcającej.

2. Zachowania czystości według stanu, i pełnienie czynów miłosierdzia (co do duszy i ciała), aby dostąpić spełnienia drugiej obietnicy, wybawienia z czyśćca.

3. Codziennej modlitwy oraz pamięci o Maryi. Codziennie odnawiamy poświęcenie się Maryi przez modlitwę nadaną w dniu przyjęcia Szkaplerza przez kapłana (zazwyczaj jest to: Pod Twoją obronę, Witaj Królowo lub 3 Zdrowaś Maryjo).

4. Życia duchowością zakonu karmelitańskiego, z uwzględnieniem charakteru naszego własnego powołania a w jedności z całym zakonem, zobowiązujemy się raz w roku  odprawić w dniach od 7 do 15 lipca nowennę ku czci Matki Bożej Szkaplerznej (prywatnie lub wspólnotowo) i w dniu 16 lipca, w samą Uroczystość, przystąpić do sakramentów świętych by otrzymać odpust zupełny, ofiarowany za siebie lub za zmarłych.

DYSPOZYCJE DUCHOWE KONIECZNE DO OWOCNEGO PRZYJĘCIA SZKAPLERZA

1. Przygotowanie duchowe – przez pojednanie się z Bogiem, spowiedź i komunię św. (stan łaski uświęcającej jest warunkiem otrzymania odpustu cząstkowego w dniu przyjęcia Szkaplerza św., a odpustu zupełnego w dniu wstąpienia do bractwa szkaplerznego), a przynajmniej wzbudzenie skruchy za grzechy i pragnienie czynienia pokuty.

2. Pragnienie oddania się w opiekę Maryi i poświęcenia się na Jej służbę.

3. Pragnienie noszenia Szkaplerza na szyi (można go zastąpić medalikiem szkaplerznym). Zniszczonego Szkaplerza nie powinno się wyrzucać, gdyż został poświęcony, lecz najlepiej go spalić.

4. Pragnienie odmawiania codziennie modlitwy zadanej przez kapłana oraz pragnienie życia duchowością Zakonu Matki Bożej z Góry Karmel.

DYSPOZYCJE ZEWNĘTRZNE PRZYJĘCIA SZKAPLERZA

1. Nabyć Szkaplerz św.

2. W swojej parafii lub w klasztorze karmelitańskim poprosić kapłana o poświęcenie i nałożenie Szkaplerza. Szkaplerz powinien być nakładany po uprzednim poświęceniu. Każdy kapłan i diakon katolicki może pobłogosławić i nałożyć Szkaplerz karmelitański według zatwierdzonego obrzędu.

3. Przyjąć modlitwę do codziennego odmawiania, którą kapłan wyznacza po nałożeniu Szkaplerza.

4. Dokonać wpisu w Księdze Rodziny Szkaplerznej w danej parafii lub w najbliższym klasztorze karmelitańskim bądź wypełnić świadectwo przyjęcia Szkaplerza i przesłać je na podany poniżej adres pocztowy, by zostać wpisanym do Księgi Rodziny Szkaplerznej w Czernej.

Po przyjęciu Szkaplerza możemy pogłębiać naszą maryjną, karmelitańską duchowość w bractwach, wspólnotach lub grupach szkaplerznych.

W naszej Parafii spotkania Rodziny Szkaplerznej odbywają się w każdy I czwartek miesiąca po Mszy św. wieczornej w salce parafialnej razem z Bractwem Szkaplerznym.

Grupa powstała we wrześniu 2016 roku przez połączenie Grupy Biblijnej, Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oraz Zespołu Charytatywnego i liczy kilkanaście osób.

  1. Nazwa: Pole Miłosierdzia (przyjęta z ŚDM – Kraków 2016).
  2. Charakter grupy (chryzmat): modlitewno – biblijno – charytatywno – apostolski.
  3. Spotkania: comiesięczne (II wtorek miesiąca po Mszy św. wieczornej).
  4. Formacja – przebieg spotkania:
  • modlitwa: w jednym miesiącu Koronka do Bożego Miłosierdzia, w innym Nieszpory z brewiarza,
  • kwadrans biblijny (refleksja nt. Ewangelii z dnia: widzieć, ocenić, działać),
  • konferencja kapłana (wg programu formacyjnego roku duszpasterskiego),
  • sprawy organizacyjne – apostolskie: zbiórki do puszek, podpisy – protesty, wigilia dla seniorów, działalność charytatywna, dyżury modlitewne (I piątek miesiąca), prowadzenie Koronki do Bożego Miłosierdzia w niedziele, udział w rekolekcjach…

Grupa Biblijna w naszej parafii powstała w 2002 roku i liczyła 10 osób. W 2016 roku grupa została przyłączona do grupy apostolskiej Campus Misericordiae. Członkowie zbierają się w drugi wtorek miesiąca na studium Biblii w ramach spotkań Campus Misericordiae. Praktykujemy modlitwę Pismem świętym, poznajemy metody czytania i egzegezy Słowa Bożego. Niektórzy nasi członkowie uczestniczyli w Archidiecezjalnym Kursie Biblijnym, który odbywał się przy naszej parafii. Angażujemy się także w adoracje i nabożeństwa, czytamy Słowo Boże podczas liturgii oraz uczestniczymy w ćwiczeniach biblijnych “Spotkania z Biblią”.

Strona Dzieła Biblijnego Archidiecezji Przemyskiej

Krucjata Wyzwolenia Człowieka rozpoczęła swą działalność w naszej parafii w 1984 roku. W 2016 roku została przyłączona do grupy apostolskiej Campus Misericordiae. Członkowie zbierają się w drugi wtorek miesiąca w ramach spotkań Campus Misericordiae.

Co miesiąc w kaplicy domu rekolekcyjnego Dobrego Pasterza organizowane są rekolekcje o tematyce wyzwolenia organizowane przez KWC, podczas których niektórzy posługują jako animatorzy. W rekolekcjach uczestniczą ludzie z różnych stron Polski. W naszej parafii przy różnej okazji Promujemy Krucjatę, współpracujemy z ruchem AA, organizujemy pielgrzymki trzeźwościowe do Kalwarii Pacławskiej, Krościenka i Niepokalanowa. Przez swoją posługę i podjętą abstynencję staramy się pomagać uzależnionym na drodze do wolności. Od 2012 roku w parafii istnieje Stanica Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Zespół Charytatywny w naszej parafii powstał niemalże wraz z nią tj. w 1970 roku. Apogeum swojej działalności przeżywał w latach 80-tych, zwłaszcza podczas stanu wojennego. Wtedy to w naszej parafii i Klasztorze zorganizowany został punkt przeładunkowy i rozdzielczy darów zagranicznych a potem apteka darmowych leków. Ostatnio Zespół liczył 11 członków. W 2016 roku Zespół Charytatywny został przyłączony do grupy apostolskiej Campus Misericordiae. Członkowie zbierają się w drugi wtorek miesiąca w ramach spotkań Campus Misericordiae. Celem naszym jest posługa miłosierdzia wobec chorych, cierpiących, samotnych i potrzebujących pomocy. Organizujemy kwesty, roznosimy paczki żywnościowe po domach, odwiedzamy chorych, urządzamy spotkania wigilijne, wspomagamy bezdomnych z Towarzystwa im., Św. Brata Alberta oraz współpracujemy z Caritas Archidiecezji Przemyskiej.

Strona “Caritas” Archidiecezji Przemyskiej

FORMUŁA PRZYRZECZENIA

Najświętsza Dziewico, Bogurodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci! Ja……………….. wiedziony (a) pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, mocno postanawiam i przyrzekam, że od dnia…………………………… biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię jedynie Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jednego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.

(Przyrzeczenie złożyć prywatnie w kościele przed Bogiem).

CODZIENNA MODLITWA

“Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem Świętego Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu, proszę Cię w intencji tego poczętego dziecka, które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby zachowali je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.”

ODPOWIEDZI NA NAJCZĘŚCIEJ STAWIANE PYTANIA

Co to jest duchowa adopcja?
Duchowa adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej – radosnej, bolesnej lub chwalebnej (Ojcze Nasz i 10 Zdrowaś Mario) oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców.
Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia.

Jakie mogą być dodatkowe postanowienia?
Dodatkowymi postawieniami mogą być na przykład: częsta Spowiedź i Komunia Święta, adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, walka z nałogami, pomoc osobom potrzebującym, dodatkowe modlitwy, (litanie, nowenny, koronki…).

Czy można podejmować duchową adopcję bez dodatkowych postanowień?
Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, choć adoptujący chętnie je podejmują.

Jak zrodziła się duchowa adopcja?
Powstała po objawieniach w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane Serce. W roku 1987 została przeniesiona do Polski. Pierwszy ośrodek duchowej adopcji powstał w kościele OO Paulinów w Warszawie. Stąd rozprzestrzenia się na cały kraj i poza jego granice.

Jakie są owoce duchowej adopcji?
Duchowa adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia wewnętrzne spowodowane grzechem aborcji. Pozwala matkom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynosząc pokój ich sercom. Jako bardzo konkretny, bezinteresowny i osobisty dar (modlitwy, ofiary i post), pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa, uzdalniając do postrzegania miłości i seksu oczyma Boga. Ucząc systematycznej modlitwy i pozytywnego działania pogłębia sens zaniedbanych praktyk ascetycznych. Może się stać czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy i miłości w rodzinie.

Kto może podejmować duchową adopcję?
Każdy – osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, ludzie w każdym wieku. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców.

Ile razy można podjąć duchową adopcję?
Można podejmować ją wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.

Czy trzeba za każdym razem składać przyrzeczenia?
Tak.

Czy można adoptować więcej niż jedno dziecko?
Duchowa adopcja dotyczy jednego dziecka.

Czy wiemy jakiej narodowości będzie dziecko?
Nie wiemy. Imię dziecka zna jedynie Bóg.

Skąd pewność, że Bóg wysłucha mojej modlitwy?
Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Jego wolą jest, by każde poczęte dziecko żyło i było otoczone miłością rodziców.

Czy jest grzechem, jeżeli danego dnia zapomni się odmówić modlitwę?
Zapomnienie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie składanego Bogu przyrzeczenia.

Czy przerywa się duchową adopcję, gdy zaniedbało się modlitwę przez dłuższy czas?
Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa duchową adopcję. Należy wtedy ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy duchową adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o opuszczone dni.

Czy duchową adopcję mogą podejmować osoby żyjące w związkach niesakramentalnych?
Tak, podobnie jak i osoby rozwiedzione.

Czy ważna jest duchowa adopcja podjęta przez radio?
Tak.

Czy przyrzeczenia duchowej adopcji muszą być składane w formie uroczystej, wyłącznie w kościele w obecności kapłana?
Wskazane jest, by przyrzeczenia były przeprowadzane uroczyście, chociaż można je złożyć także prywatnie.

Czy duchową adopcję mogą podejmować osoby, które nie uczestniczyły w przygotowaniach – chore, niepełnosprawne, w sędziwym wieku?
Tak. Mogą podejmować prywatnie.

W jaki sposób można złożyć przyrzeczenia prywatnie?
Najlepiej przed Krzyżem lub obrazem i od tego momentu przez kolejnych dziewięć miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy.

Spotkaniami formacyjnymi dla członków Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego są comiesięczne nabożeństwa różańcowe:

  • I niedziela miesiąca godzina 17.00
  • oraz comiesięczna modlitwa różańcowa w 25 dzień miesiąca o godz. 17.30 w intencji Małżeństwa, Życia i Rodziny.

Świętem patronalnym DADzP jest Uroczystość Zwiastowania Pańskiego (25 marca).

Dzieło Pomocy Powołaniom jest Ruchem Katolickim, który podejmuje modlitwę w intencjach powołań.

Aby stać się członkiem Dzieła Pomocy Powołaniom należy:

● modlić się za powołanych (miejscowych duszpasterzy, siostry zakonne, o powołania misyjne…) a nadto polecać Bogu intencję wspólną całego Dzieła,
● rodzaj i częstotliwość modlitwy określa każdy sam i spełnia według aktualnych możliwości. Może to być nawet jedno: „Zdrowaś Maryjo” raz na jakiś czas, może być coś więcej,
● zobowiązanie to, nie pociąga za sobą odpowiedzialności w sumieniu, tzn. nie trzeba się spowiadać z ewentualnych zaniedbań. Nie chodzi tu o pomnożenie grzechów, lecz o pomnożenie dóbr duchowych,
● za członków Dzieła odprawiana jest Msza święta w każdy czwartek w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.

Spotkaniami formacyjnymi dla członków Dzieła Pomocy Powołaniom są comiesięczne nabożeństwa różańcowe – I niedziela miesiąca godzina 17.00.

Jest wspólnotą dziewczynek (po II klasie szkoły podstawowej), które zdecydowały się zawierzyć swoje życie Maryi i na Jej wzór wzrastać w wierze oraz w pięknym człowieczeństwie.

Ich głównym zadaniem jest Służba Maryi, czyli rozsławianie Jej postawy i życia. Pragną, aby jak najwięcej dziewcząt brało przykład z Maryi a przez swoją postawę dawały przykład rówieśnikom.

Każda z dziewczynka stara się wdrążyć w życie  „Pięć zadań dziecka Maryi”:

  • posłuszeństwo
  • wspólnota
  • radość
  • ofiara
  • przyjaźń z Jezusem

W kościele Dziewczęcą Służbę Maryjną   można rozpoznać przede wszystkim po specjalnym stroju. W zależności od parafii, dziewczynki noszą szarfy, pelerynki,  alby lub alby i pelerynki. Często mają też na szyi, w widocznym miejscu, medalion z wizerunkiem Matki Bożej. Główną rolą jest oprawa muzyczna Mszy świętej.

Służba Maryjna czynnie angażuje się w życie parafii. Biorą udział w różnych dziełach misyjnych np. kolęda misyjna , z której zebrane pieniądze trafiają na różne misje m.in. na wyżywienie i dostęp do szkolnictwa biednych  dzieci na misjach.

Spotkania formacyjne odbywają się raz w tygodniu tj. w niedzielę o godz. 10.30.

A. STOPNIE W DSM:

1. Dziecko Maryi (kl. III)
2. Bielanka (kl. IV)
3. Choralistka (kl. V)
4. Samarytanka (kl. VI)
5. Nazaretanka (kl. VII)
6. Przewodniczka (kl. VIII)

B. DEKLARACJA PRZYSTĄPIENIA DO DZIEWCZĘCEJ SŁUŻBY MARYJNEJ

Ja………………………………………………… zam………………………………………… wyrażam pragnienie należenia do Dziewczęcej Służby Maryjnej i scholi parafialnej, by modlitwą, postawą życiową, służbą w kościele i pieśnią wielbić Pana Boga i Maryję.

OBOWIĄZUJĘ SIĘ DO PRZESTRZEGANIA NASTĘPUJĄCEGO REGULAMINU:
1. Brać udział we Mszy świętej niedzielnej według wyznaczonej kolejności.
2. Przystępować często do spowiedzi i Komunii świętej szczególnie w pierwsze piątki i soboty miesiąca.
3. Modlić się na różańcu zwłaszcza w intencji misji.
4. Uczestniczyć w szczególnych uroczystościach parafialnych (np.: odpust parafialny, rekolekcje, Boże Ciało, Nabożeństwa I Sobót Miesiąca…) w charakterze Liturgicznej Służby Ołtarza.
5. Uczęszczać na spotkania raz w tygodniu tj. w niedzielę o godz. 1030.
6. Swoją postawą świadczyć wszędzie: w domu, w szkole, na podwórku, że jestem dzieckiem Maryi.

C. OBRZĘD BŁOGOSŁAWIEŃSTWA GRUPY PARAFIALNEJ DZIEWCZĘCEJ SŁUŻBY MARYJNEJ ARCHIDIECEZJI PRZEMYSKIEJ

(Po homilii ksiądz moderator mówi:)

Niech powstaną dziewczynki, które pragną włączyć się w Dziewczęcą Służbę Maryjną tworząc grupę w parafii… (kandydatki wstają, kapłan wprowadza).

Drogie dziewczęta. Za chwilę zostaniecie upoważnione do pełnienia funkcji liturgicznej służąc Maryi w Kościele. Wykonujcie swój urząd z taką szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Naśladujcie Maryję i bądźcie blisko Jej Serca, niech Ona uczy was gorącej miłości ku Bogu i bliźnim… Starajcie się być coraz lepszymi dziećmi, bądźcie posłuszne swoim rodzicom i przełożonym, żyjcie w zgodzie i miłości. Nieście wszędzie radość – zwłaszcza tam, gdzie są ludzie samotni, smutni i cierpiący. Do ofiary Maryi, która łączyła się z męką swego Boskiego Syna wciąż dodawajcie wasze drobne umartwienia, ofiary i dobre czyny. Niech waszym wielkim pragnieniem będzie to, aby żyć stale w łasce i przyjaźni z Jezusem.

K. Wspomożenie nasze w imieniu Pana
W. Który stworzył niebo i ziemię

K. Módlmy się

Boże Ojcze Wszechmogący, który pragniesz dobra wszystkich ludzi pobłogosław zebranym tu dziewczętom, udziel im pomocy do pełnienia służby Maryjnej, zachowaj od zniechęcenia, pomnażaj pobożność i strzeż ich przed próżnością aby naśladując Maryję i Jej cnoty osiągały doskonałość życia. Przez Chrystusa Pana naszego.

W. Amen.

(Następnie kapłan wypowiada następujące słowa:)

A teraz zostaną poświęcone medaliki Maryi Niepokalanej (pelerynki), które będziecie nosić na znak włączenia w Dziewczęcą Służbę Maryjną. Cudowny medalik będzie waszą tarczą w walce ze złem i niech wam przypomina, że należycie do Maryi jako Jej dzieci.

(Następnie kapłan śpiewa:)

Módlmy się

Boże, Twe słowo uświęca wszystko, zlej swe błogosławieństwo na te medaliki (pelerynki) i spraw, niech każdy, kto z wdzięcznością będzie je nosił, pamięta o pełnieniu służby Maryjnej a w nagrodę otrzymuje od Ciebie obfite błogosławieństwo.

Przez Chrystusa Pana naszego.

W. Amen.

(Następnie kapłan kropi medaliki (pelerynki) wodą święconą i nakłada osobiście każdej dziewczynce na szyję,rozdaje dyplomy, w tym czasie powinno się śpiewać hymn DSM-u: “Maryjo, ja Twe dziecię” lub w czasie przygotowania darów. Po wręczeniu odmawia się “Credo” lub “Modlitwę wiernych”.)

D. HYMN DSM

Maryjo, ja Twe dziecię o podaj mi Twą dłoń,
Od złego mnie w tym świecie, od grzechu Matko chroń.

Ref: bądź z nami w każdy czas, wspieraj i ratuj nas,
Matko, Matko, bądź z nami, w każdy czas /2x/.

O, tkliwe Twoje oczy, ku dzieciom Matko, zniż,
Gdy niemoc serce tłoczy, Ty je pociągnij wzwyż.

Ty płoniesz blaskiem słońca, rozpraszasz świata mrok,
Niech w obraz Twój bez końca, utkwiony mamy wzrok.

Koło Przyjaciół „Radia Maryja” powstał w naszej parafii w 1995 roku, liczy 13 członków. Nasze spotkania formacyjne odbywają się w II środę miesiąca po Mszy św. o godz. 18.00, podczas których dzielimy się Ewangelią i studiujemy Katechizm. Przy parafii mamy także biuro, w którym pełnimy cotygodniowy dyżur w poniedziałki w godzinach 16.30-18.00.

Celem naszym jest wspieranie dział „Radia Maryja”, rozpowszechnianie gazet, czasopism, książek, kaset i płyt. Organizujemy także pielgrzymki, pomagamy w załatwianiu dekoderów TV „TRWAM”. Co miesiąc organizujemy specjalna Mszę św. w intencji Ojca św. , Ojczyzny, biskupów, kapłanów, misjonarzy, „Radia Maryja” i TV „TRWAM” odmawiamy w tej intencji modlitwy różańcowe oraz adorujemy Najświętszy Sakrament.

Krucjata Wyzwolenia Człowieka rozpoczęła swą działalność w naszej parafii w 1984 roku. W 2016 roku została przyłączona do grupy apostolskiej Campus Misericordiae. W każdy drugi wtorek miesiąca po Mszy św. o godz. 18.00, odbywają się spotkania modlitewno – informacyjne dla członków i sympatyków. Bierze w nich udział ok. 15 osób.

Co miesiąc w kaplicy domu rekolekcyjnego Dobrego Pasterza organizowane są rekolekcje o tematyce wyzwolenia organizowane przez KWC, podczas których niektórzy posługują jako animatorzy. W rekolekcjach uczestniczą ludzie z różnych stron Polski. W naszej parafii przy różnej okazji Promujemy Krucjatę, współpracujemy z ruchem AA, organizujemy pielgrzymki trzeźwościowe do Kalwarii Pacławskiej, Krościenka i Niepokalanowa. Przez swoją posługę i podjętą abstynencję staramy się pomagać uzależnionym na drodze do wolności. Od 2012 roku w parafii istnieje Stanica Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Spotkania członków Stanicy odbywają się w pierwszy i trzeci wtorek miesiąca w godzinach od 16.30 do 18.00.

Spotkania dla ministrantów i lektorów odbywają się w każdą środę o godz. 17.00.

PATRONOWIE

Święty Dominik Savio

Dominik urodził się w 1842 roku w San Giovanni di Riva, koło Chieri. Z okazji I Komunii św., w wieku 7 lat, wyznacza swój życiowy program: “Będę często przystępował do spowiedzi oraz będę przyjmował Komunię świętą, ile razy spowiednik mi udzieli zezwolenia. Pragnę dzień święty święcić. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja. Raczej śmierć niż grzech”. Gdy miał 12 lat, został przez Księdza Bosko przyjęty do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielka pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo przybyłego do Oratorium, powiedział: “Musisz wiedzieć, że u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym”. Starajmy się “tylko, aby unikać grzechu, jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki”.

Wierny swoim postanowieniom, otrzymywał siłę z gorliwego uczestnictwa w sakramentach i z synowskiego nabożeństwa do Matki Bożej, chętny do poświęceń, był przez Boga napełniony niezwykłymi darami i charyzmatami. W dniu 8 grudnia 1854 r. został ogłoszony przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu, a Dominik oddał się Maryi i zaczął szybko wzrastać w świętości. W 1856 roku założył w gronie kolegów Towarzystwo Niepokalanej, którego celem było apostolskie działanie grupowe. Zmarł w Mondonio 9 marca 1857 roku. Papież Pius XI nazwał go “małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. Pius XII ogłosił go błogosławionym w roku 1950, a świętym 12 czerwca 1954 roku. Jest patronem młodzieży, zwłaszcza ministrantów i chórów chłopięcych.

Święty Jan Berchmans

     Jan Berchmans urodził się 13 marca 1599 roku w Diest w Belgii. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny. Jego ojciec był grabarzem, matka natomiast córką miejscowego burmistrza. Od najmłodszych lat słyszał w sercu głos Chrystusa – “pójdź za mną”. Jednak warunki materialne rodziny, a potem śmierć matki utrudniały mu naukę.

     Młody Jan dzięki opiece różnych kapłanów i własnej pracy zdobył potrzebne wykształcenie w kolegium Jezuitów w Malines . W tym czasie jego owdowiały ojciec został wyświęcony na kapłana (1618). Jan wstąpił do nowicjatu jezuitów, ze względu na jego duże zdolności wysłano go na studia do Rzymu. Tu jednak zapadł ciężko na zdrowiu. Bardzo aktywny i pojętny uczeń, będący przykładem dla współbraci był mało odporny na Rzymskie upały i wilgoć zakonnych komnat. Odznaczał się wielką pobożnością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu.

     Był wzorem w zachowaniu reguły zakonnej, a jego pragnieniem było odtworzyć wzór, jaki zastawił św. Alojzy. Zapadłszy ma gorączkę i zapalenie płuc swoją duszę oddał Panu 13 sierpnia 1621 roku. W 1867 papież Pius IX ogłosił go błogosławionym, natomiast Leon XIII w roku 1888 zaliczył go w poczet świętych pańskich. Święty bardzo ukochał św. Alojzego i dzisiaj wraz z nim jest patronem studiującej młodzieży, a także ministrantów.

Święty Stanisław Kostka

     Św. Stanisław Kostka, kleryk, urodził się 28 grudnia 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana-kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. W wieku 14 lat razem z bratem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Nagłe uzdrowienie przypisał Matce Bożej, do której wzniósł wielkie nabożeństwo. Stanisław pragnął wstąpić do zgromadzenia jezuitów, ale nie mógł liczyć na pozwolenie rodziców.

     W sierpniu 1567 roku pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dyllingi w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do św. Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie św. Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe otoczenie. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Zmarł w sierpniu 1568 roku, przepowiedziawszy swoją śmierć. Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie. Beatyfikowany w 1670 roku. Kanonizowany przez Benedykta XIII (1726).

     Relikwie Świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Św. Stanisław jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania, Warszawy; studentów oraz nowicjuszy jezuickich, a także polskiej młodzieży. Św. Stanisławowi przypisuje się zwycięstwo Polski odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 roku. W tym dniu o. Oborski, jezuita, widział św. Stanisława w obłokach, jak błagał Matkę Bożą o pomoc. Król Jan Kazimierz przypisywał orędownictwu Świętego zwycięstwo odniesione pod Beresteczkiem (1651).

Święty Tarsycjusz

     Święty Tarsycjusz urodził się ok. roku 237. Był Akolitą Kościoła Rzymskiego. Jest to jedno ze święceń niższych, które dzisiaj daje prawo klerykom Kościoła Rzymsko-Katolickiego usługiwania do Mszy świętej – a więc do zaszczytnej funkcji, którą obecnie pełnią ministranci. Nie znamy bliższej daty jego śmierci. Przypuszcza się, że św. Tarsycjusz poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Decjusza (tzn. między 249 a 251 rokiem). Było to czas jednych z najkrwawszych prześladowań.

     W tym czasie chrześcijanie chętnie oddawali życie za Chrystusa, ale ich największym pragnieniem było, by mogli na drogę do wieczności posilić się Chlebem Eucharystii. Zanoszono im więc potajemnie Komunię świętą do więzień, za co groziło aresztowanie, a nawet skazanie na śmierć. Gorliwością w obsługiwaniu świętych (bo tak siebie nazywali wierzący) męczenników w więzieniach wyróżniał się, dwunastoletni wówczas, św. Tarsycjusz. Pewnego dnia, kiedy jak zwykle niósł na sercu Wiatyk do więzienia, napotkał swoich pogańskich rówieśników, bawiących się na jednym z licznych placów rzymskich. Pogańscy chłopcy wołali Tarsycjusza, ponieważ chcieli zobaczyć, co niesie pod płaszczem.

     Zaczął więc uciekać przed nimi, a ci go gonili. Kiedy zaś spostrzegli, że coś przyciska do piersi, chcieli zobaczyć, co to i siłą mu to wydrzeć. Bohaterski chłopiec bronił “swego Skarbu”. Wówczas zgraja powaliła go na ziemię, zaczęła go kopać i bić, rzucać kamieniami… Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz, który także był chrześcijaninem, uwolnił chłopca i rozgonił bandę. Zaniósł Tarsycjusza do domu, gdzie ten niebawem zmarł. Żołnierz zaś zaniósł ze czcią Najświętszy Sakrament do kapłana katolickiego. Ciało Świętego zostało pogrzebane na cmentarzu św. Kaliksta, obok szczątków papieża – św. Stefana I, który w kilka lat po nim poniósł także śmierć męczeńską († 257). Papież – św. Damazy I († 384) opisał męczeństwo św. Tarsycjusza wierszem.

    W 1675 roku część relikwii Świętego przeniesiono z Rzymu do Neapolu, gdzie godnie spoczywają w Bazylice św. Dominika w osobnej kaplicy. Trumienka z częścią relikwii św. Tarsycjusza jest także w salezjańskim kolegium w Rzymie przy Via Appia Antica. We Włoszech św. Tarsycjusz cieszy się szczególną czcią jako patron kółek eucharystycznych, czy też tzw. “Kółek Młodego Kleru”. W Polsce święty czczony jest jako patron ministrantów

MODLITWA PRZED SŁUŻENIEM

Oto za chwilę przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko tobie. Amen.

MODLITWA PO SŁUŻENIU

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie, szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen

ZASADY MINISTRANTA

– Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.
– Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
– Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
– Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
– Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
– Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
– Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.P
– Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
– Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
– Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

KOLĘDA MINISTRANTÓW

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus…

“Witajcie drodzy Domownicy,
przychodzą dziś do Was ministranci – kolędnicy.”

Śpiew kolędy… (1 zwrotka)

“Śpiewem kolęd Was witamy, do modlitwy zapraszamy,
Niech nie braknie Wam radości, zdrowia, szczęścia, pomyślności,
Niechaj każdy się raduje, w Boże łaski obfituje,
Boże Dziecię narodzone, i w pieluszki otulone,
Błogosławi Wam dziś z nieba, niech nie braknie w domu chleba,
Zaśpiewajcie razem z nami, chwaląc Pana nad Panami.”

Śpiew kolędy… (1 zwrotka)

“A teraz żegnajcie drodzy domownicy, dziękują Wam szczerze ministranci – kolędnicy,
Niech się Dziecię Boże Wami opiekuje, za otwarte serce niebem kiedyś obdaruje,
W każdej chwili dopomoże, do zobaczenia: Szczęść Wam Boże!”

Ks. Pokój temu domowi.
M. I wszystkim jego mieszkańcom.
Ks. Panie wysłuchaj modlitwy nasze.
M. A wołanie nasze niech do Ciebie przyjdzie.

OBRZĘD WŁĄCZENIA CHŁOPCÓW DO GRONA MINISTRANTÓW
I niedziela MARCA

Obrzęd wprowadzenia chłopców do posługi ministrantów i lektorów odbywa się w I niedzielę marca każdego roku i dokonuje go kapłan (proboszcz lub jego delegat). Obrzęd rozpoczyna się od wywołania kandydatów do posługi ministrantów.

Ks. Proboszcz: Niech przystąpią ci, którzy mają być dopuszczeni do posługi ministrantów. Wszyscy kandydaci ustawią się przed stopniem ołtarza.

Ks. Proboszcz: (wygłasza krótkie przemówienie o godności ministranta).

Kochani chłopcy. Po prawie rocznym przygotowaniu, uznając wasze szczere pragnienie, dopuszczam was do pełnienia służby ministranta w zgromadzeniu liturgicznym. Będziecie mogli odtąd nosić świętą księgę, a także krzyż – zwycięski znak naszej wiary, będziecie dawać znaki dzwonkami, podawać dary ofiarne oraz na cześć Boga nosić kadzidło i światło. A teraz zostaną poświęcone wasz komże i pelerynki, które będą waszym strojem, którymi będziecie zdobić ceremonie liturgiczne.

Ks. Proboszcz:

Módlmy się.

Panie, Boże nasz, uświęć + te szaty przeznaczone na wyłączną służbę Twoją. Spraw, aby wszyscy, którzy je będą nosić, godnie wypełniali zadania wynikające z przyjęcia ich do grona ministrantów. Niech święte czynności liturgii Kościoła, staną się dla nas zapowiedzią udziału w liturgii, do której pielgrzymujemy. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Ks. Proboszcz:

Przyjmijcie ten strój ministranta, który ma wam oznaczać czystość i piękno swojej duszy, z jaką powinniście przystępować do usługiwania przy świętych czynnościach. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Ministranci: Amen.

Następnie wkłada ministrantom komże.

Ks. Proboszcz:

Drodzy ministranci! Dla umocnienia waszej woli złóżcie przed całym zgromadzeniem swoje przyrzeczenia.

Ministranci:

Ja … / dziękując Chrystusowi Panu/ za łaskę powołania ministranckiego,/ przyrzekam święte czynności ministranta/ wypełniać pobożnie, gorliwie i radośnie/ na chwałę Bożą i dla dobra wspólnoty parafialnej./ Święci Stanisławie i Dominiku módlcie się za nami./ Amen. (tekst przyrzeczenia składają na ołtarzu).

Ks. Proboszcz:

Módlmy się.

Boże, który patrzysz w głębię serc tych ministrantów + użycz im obfitej łaski, * by zawsze wiernie wypełniali swe obowiązki i stali się kiedyś godnymi służyć ci wraz z Aniołami w niebie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Ministranci wchodzą do prezbiterium i zajmują miejsce w swoich ławkach.

OBRZĘD WPROWADZENIA LEKTORÓW:

Ks. Proboszcz: Niech przystąpią ci, którzy mają być dopuszczeni do posługi lektora.

Wszyscy kandydaci ustawią się przed stopniem ołtarza.

Ks. Proboszcz: Najmilsi, pokornie prośmy Boga Ojca Wszechmogącego, aby pobłogosławił tych młodzieńców (braci, ministrantów), którzy w zgromadzeniu liturgicznym mają uroczyście czytać Słowo Boże. Niech udzieli im pomocy do godnego wypełnienia tej zaszczytnej i odpowiedzialnej posługi. Kandydaci klękają. Wszyscy przez chwilę modlą się w ciszy. Następnie celebrans wyciąga ręce nad kandydatami i mówi:

Wszechmogący i miłosierny Boże, który w historii zbawienia wielokrotnie objawiłeś się człowiekowi, a gdy nastała pełnia czasów posłałeś swojego Syna, aby objawił wszystkim ludziom tajemnicę Twojej miłości. Prosimy Cię, pobło + gosław tych, których dopuszczasz do pełnienia posługi lektorów. Spraw, aby oni przez czytanie i rozważanie Twojego słowa, byli przez nie kształtowani i wiernie przekazywali je swoim siostrom i braciom. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków.

Wszyscy: Amen. Nowi lektorzy wstają. Następuje błogosławieństwo alb lektorskich, w które ubrani są nowi lektorzy.

Ks. Proboszcz:

Módlmy się:

Boże, Ojcze Święty, Stwórco świata i Źródło życia. Ty, nam dałeś swego Syna, Jezusa Chrystusa, jako naszego Brata i Odkupiciela. On jest naszą Drogą Prawdą i Życiem. Prosimy Cię, pobło + gosław te alby, które będą nosić lektorzy podczas sprawowania liturgii i odprawiania nabożeństw. Niech te białe alby będą znakiem gotowości uważnego czytania i wiernego wypełniania Słowa Bożego. Przez Chrystusa, Pana Naszego.

Wszyscy: Amen.

Z kolei następuje przekazanie Pisma świętego. Celebrans ukazuje lekcjonarz i mówi:

Ks. Proboszcz:

Oto księga Słowa Bożego. Poznajcie to słowo i wprowadzajcie je w czyn. Starannie przygotowujcie czytania blblijne i wiernie przekazujcie Objawienie Boże na duchowy pożytek wasz i wszystkich słuchaczy. A teraz złóżcie swoje przyrzeczenia.

Lektorzy: Dziękując Bogu za łaskę powołania do służby lektorskiej, przyrzekamy powierzone zadania wypełniać gorliwie i sumiennie; przyrzekamy czytać wyraźnie Słowo Boże i według niego żyć. Amen.

Odtąd nowi lektorzy pełnią swoje funkcje liturgiczne.

Piętnaście reguł dla lektorów

Reguła I
     Czytanie Słowa Bożego i głośne odmawianie modlitw podczas liturgii, jest jedną z wielu posług i funkcji liturgicznych, jakie powierza się wiernym i dzięki którym żyje wspólnota wierzących. Wielość posług i funkcji, które wraz z Soborem Watykańskim II zostały na nowo odkryte i uznane za ważne, jest wielkim bogactwem Kościoła. One bowiem objawiają Kościół, ukazują jego naturę.

Reguła II
To, czego sami nie zrozumieliśmy, nie można odczytywać innym. Dlatego do czytania wyznaczonego tekstu, trzeba się w domu gruntownie przygotować.

     Dobrze odczytywać dany tekst można jedynie wtedy, gdy odczytujący rozumie go tak dobrze, jak gdyby sam był jego autorem. Zrozumienie tekstu nie dokonuje się jednak automatycznie, bez zastanowienia się i przemyślenia. Do tego zaś potrzebny jest czas. Dlatego na przygotowanie czytania, na poprawne jego zrozumienie trzeba bezwarunkowo umieć poświęcić czas. Jest to niezbędny warunek, ażeby właściwie przeczytać obcy tekst. Lekceważymy słowo Boże i ludzi, którzy nas słuchają, jeśli spodziewamy się, że potrafimy to słowo odczytywać bez uprzedniego przygotowania. W jaki sposób może dotrzeć do ludzkich serc nasze słowo, skoro sami czytamy je bez zrozumienia? Powinniśmy więc już w przeddzień służby liturgicznej głośno odczytać wyznaczony tekst.

Reguła III
Ten, kto tylko po cichu, pobieżnie oczyma przeczytał to, co chciał przygotować, z pewnością zawiedzie w kościele. Dopiero wówczas, gdy czyta się głośno, zauważyć można ukryte bogactwo tekstu biblijnego – jego piękno i moc.

    Czytanie po cichu albo wodzenie tylko oczyma po tekście, nie jest przygotowaniem wystarczającym, lecz ćwiczeniem swego wzroku i umysłu. Jedynie głośne czytanie pozwala zgrać wzrok, mózg, głos, język i oddech. Czytając po cichu nie ćwiczymy w ogóle naszej artykulacji czyli wymowy. Wydaje się, że ciche czytanie jako ćwiczenie jest pozbawione wartości.

Reguła IV
    Przygotowanie tekstu biblijnego do odczytania rozpoczyna się od podzielenia go na pewne części. W ten sposób uzyskujemy dobrą orientację i pewność, że właściwie go zrozumieliśmy.

     Po pierwszym głośnym odczytaniu tekstu biblijnego, należy podzielić go na części, według treści i sensu. Z kolei każda z tych części wymaga osobnego podziału na mniejsze jednostki, którymi są zwykle poszczególne zdania. Każde z nich zawiera zazwyczaj jakąś jedną samodzielną myśl czy obraz, choć czasem może być ich więcej. Podział taki pozwala lektorowi uchwycić logiczny sens danego tekstu i właściwie zaprezentować go słuchaczom.

Reguła V
     Przecinek nie jest jednoznaczeniowym (zawsze takim samym) znakiem przystankowym. Niekiedy trzeba go przeczytać szybko, jakby przeoczyć, a czasami należy go potraktować tak poważnie, jak kropkę albo średnik.

Reguła VI
     Również przy dwukropku oraz cudzysłowu przeważnie nie należy się dłużej zatrzymywać, jeśli pragniemy czytać tekst tak, jak się go mówi.

Reguła VII
     Znalezienie właściwego akcentu nie jest sprawą szczęścia, lecz przede wszystkim kwestią właściwego przygotowania. Przeważnie akcentuje się zbyt wiele wyrazów, gdy tymczasem w każdej części zdania, która posiada swój własny sens, wolno zaakcentować mocniej tylko jeden wyraz (słowo).

Reguła VIII
     Akcent bardzo rzadko leży na przymiotnikach, przeczeniach i na końcu zdania. W modlitwie powszechnej należy unikać także nużącego akcentowania czasowników.

Reguła IX
     Podczas czytania musi być zachowana także melodyka zdania. Razem z akcentem i odpowiednim tempem, nadaje ona czytanym zdaniom koloryt i dźwięk (właściwe brzmienie).

     Każde zdanie zawiera w sobie swoistą melodię. Dostrzega się to przede wszystkim wtedy, kiedy pragniemy coś mocniej zaakcentować. Melodia wypowiadanego zdania jest sposobem akcentowania, podkreślania tego, co najistotniejsze, pozwala mówcy przekazać właściwy sens tekstu. Słowo akcentowane w zdaniu prawie zawsze wymawiamy nie tylko nieco głośniej, lecz także trochę wyżej, względnie niżej niż pozostałe.
     Melodia nadaje zdaniu jednoznaczny i wyraźny sens. Melodia jest nadto środkiem łączącym i porządkującym poszczególne części zdania. Zwykle w pierwszej połowie zdania głos się podnosi – wywołujemy przez to napięcie, zaś w drugiej zniżamy głos, rozładowując tym samym napięcie.
     Możemy z tego wyciągnąć następujący wniosek: kto podczas zgromadzenia liturgicznego odczytuje teksty monotonnie, czyli na jednym tonie, pozbawiając tym samym zdania melodii, ten niszczy albo zakrywa sens tekstu. W ten sposób utrudnia słuchanie w skupieniu lub odbycie wspólnej modlitwy. Należy czytać w sposób naturalny, czyli tak, jak się mówi, z naturalną zmianą melodyki głosu. Im bardziej różnorodna jest fala intonacyjna, tym bogatsza i plastyczniejsza jest nasza mowa.

Reguła X
Słucha się nie tylko uszami lecz również oczami. Dlatego lektor wypełniając swoją posługę, winien zwracać szczególną uwagę na sposób chodzenia, stania, układ rąk, styl ubioru oraz na stosunek do samej księgi Pisma św., którego słowo będzie proklamował.

     Słucha się także oczami. Tym, co wywołuje w nas wrażenie, co do nas przenika, jest nie tylko głos mówiącego człowieka, lecz także jego wygląd, wyraz twarzy, jego postawa i zachowanie. I gdy coś drażni nasze oczy, wówczas odbija się to bardzo wyraźnie na słuchaniu – uszy dobrze nie słuchają. Dzieje się tak dlatego, ponieważ w pierwszym rzędzie zastanawiamy się, dlaczego człowiek ten wygląda tak osobliwie (dziwnie).
     Wcale nie jest sprawą drugorzędną, w jaki sposób przemierzamy drogę od swojego miejsca do ambony, jak przy niej stajemy, czy niesiemy z szacunkiem i pewnym dostojeństwem lekcjonarz mszalny, z którego proklamowane będą święte teksty. Wypełniając posługę lektora należy też dbać o schludność i pewną elegancję ubioru.

Reguła XI
Nasz oddech jest strumieniem, który unosi słowa. Spokojny, cichy oddech czyni lektora spokojnym i opanowanym, a to udziela się także słuchaczom. Tempo mówienia i pauzy regulują się jakby same.

     Nie wolno rozpoczynać odczytywania tekstu zbyt szybko, zanim słuchacze nie zajmą pozycji siedzącej po zakończonej modlitwie dnia (kolekcie) i dopóki nie zapanuje w kościele zupełna cisza. Kto nie zachowuje tej zasady i zaczyna czytać bez zaczekania na odpowiednią dyspozycję wiernych, ten ryzykuje, że nie usłyszą oni początku tekstu i nie będą w stanie zrozumieć całego przesłania słowa Bożego. Nie można się wówczas dziwić, że pozostały czas będą oni spędzać na kaszleniu i wycieraniu nosa.

     Rozpoczynając czytanie, należy spokojnie i z należnym szacunkiem spojrzeć na słuchaczy i pomyśleć, że ci ludzie spragnieni są słowa Bożego; lektor zaś jest tym, który rozdziela im ten pokarm. Dopiero wtedy można rozpocząć czytanie. Niezwykle ważne jest tempo mówienia. Spokojne tempo mówienia wraz z odpowiednią długością pauz i dobrą wymową, służy zrozumieniu słów i zdań przez słuchaczy, pozwala im przyswoić sobie ich sens i pobudza pamięć do przyjęcia następnych treści. Jeżeli mówi się zbyt szybko, nie uwzględniając pauz, wówczas fale dźwiękowe naszego głosu nakładają się na fale odgłosu, czyli echa, odbijającego się od ścian kościoła i powstaje w ten sposób zupełnie niezrozumiała i niejasna mieszanina dźwięków. Trzeba zawsze pamiętać o tym, że akustyka jest w każdym kościele inna. Dlatego należy mówić tak powoli, żeby fale dźwiękowe i fale odgłosu nie krzyżowały się i wzajemnie na siebie nie nakładały. Pauzy należą zatem integralnie do tej czynności, jaką jest czytanie. Im trudniejszy tekst, tym zachowanie przerw jest bardziej potrzebne.

     Większość lektorów czyta zbyt szybko, nie zwracając uwagi na konieczne pauzy. Źródłem tego pośpiechu jest zapewne zdenerwowanie, a mówiąc dokładniej – niewłaściwe oddychanie. Oddychać należycie – to oddychać powoli, spokojnie i głęboko, jak podczas snu. Oddychać winniśmy nie samą klatką piersiową lecz przeponą. Aby czytać z zachowaniem należytego tempa, ze spokojem i bez pośpiechu, należy zaczerpnąć głęboki oddech przed samym rozpoczęciem czytania.

Reguła XII
     Zanim lektor rozpocznie czytanie, postępuje tak, jak wytrawny dziennikarz telewizyjny – spogląda na zgromadzonych słuchaczy. Natomiast każdy nowi myśl zaczyna od krótkiej przerwy. W ten sposób nawiązuje kontakt ze słuchaczami, którym Bóg służy, otwierając ich serca na swoje Słowo.

    Odczytując tekst biblijny, należy nawiązać ze słuchaczami kontakt, zbudować pomost pomiędzy sobą a nimi. Dokonuje się to nie tyle za pośrednictwem słów, ile poprzez spojrzenie. Słuchacze winni w spojrzeniu lektora odczuć, że zwraca się on właśnie do nich, obejmuje swoim wzrokiem i sercem wszystkich zgromadzonych w kościele; nawet tych siedzących w ostatniej ławce, czy stojących pod chórem. Nie wystarczy jednak zwykłe, machinalne, automatyczne zerknięcie na słuchaczy, mając przy tym w dodatku spuszczoną głowę. Trzeba zwrócić się do nich tak, aby nasze oczy nawzajem się spotkały. Tylko wtedy wierni odczują naprawdę, że lektor pragnie właśnie do nich mówić.
     Spoglądanie na słuchaczy jest ważne nie tylko dla nich samych, lecz także dla lektora. Pozwala bowiem dostosować głos i tempo czytania do wymagań konkretnej przestrzeni sakralnej, w której się odczytuje tekst. Umożliwia również kontrolę nad tym, jak wykonujemy swoje zadanie. Czy podejmuję je z życzliwością dla słuchających i pełnym przekonaniem, że jako lektor, podczas czytania słowa Bożego, jestem narzędziem w ręku Boga?

Reguła XIII
     Najbardziej przyjemnym dla słuchających jest takie czytanie, gdy lektor wypełniając swoją funkcję, mówi i śpiewa głosem piersiowym, to znaczy, gdy rozpoczyna naturalną głęboką tonacją głosu i podobnie też kończy. Zasada ta obowiązuje także w wezwaniach modlitwy powszechnej.

     Zasada ta jest bardzo ważna, ponieważ duża przestrzeń sakralna zwykle kusi nas do podniesienia swojego głosu, by był on donośniejszy i bardziej przenikał całą przestrzeń. Z pewnością głos będzie wtedy bardziej natężony i donośny, ale zapłacimy za to zbyt wielką cenę. Po pierwsze, gdy będziemy stale mówić na zbyt wysokich tonach, wówczas nasze struny głosowe, przez nadmierne natężenie i przemęczenie, ulegną szybkiemu zdarciu. Poza tym, skutki takiego mówienia udzielają się także słuchaczom: wysoki głos męczy, natomiast głos piersiowy, niski i głęboki – uspokaja ich. Głęboki rejestr głosu sygnalizuje spokój, skupienie i bezpieczeństwo. Głos i nastrój nierozdzielnie przynależą do siebie nawzajem.
     Po drugie, mówiąc wysokim głosem, wpadamy w ton pseudopobożnego, płaczliwego “zawodzenia”, bo trudno jest już w czasie czytania obniżyć głos. Tak zwana “pobożna tonacja”, nie jest więc w gruncie rzeczy żadną pobożną lecz kościelną formą złego nawyku.
     Podobną zasadę trzeba stosować w odniesieniu do śpiewu, np. psalmów czy innych modlitw. Należy śpiewać głosem głębokim, z akcentowaniem słów i odpowiednimi pauzami. Przede wszystkim, nie wolno śpiewać na zbyt wysokim tonie. Jest to nie tylko nienaturalne, lecz także męczące. Przy śpiewie wymagane jest utrzymanie rytmu mowy, należytej intonacji słów.
     Śpiewanie tekstów liturgicznych, aby osiągnęło swój cel jakim jest piękne, radosne, trafiające do serc i umysłów słuchaczy przekazywanie słowa Bożego, wymaga znacznie gruntowniejszego przygotowania niż ich czytanie.

Reguła XIV
     Staranna wymowa ułatwia słuchaczom zrozumienie i przyjęcie tekstu oraz sprawia wrażenie, że lektor bierze go na serio i poważnie traktuje funkcję, którą wypełnia. Z drugiej strony, wymowa nie może posiadać żadnego zakłócającego obciążenia; powinna być wolna od wszelkiej sztuczności i zmanierowania; nie może też być zniekształcona przez gwarowe naleciałości i błędy.

Reguła XV
     Korzystanie z mikrofonu i aparatury nagłaśniającej również wymaga pewnych umiejętności, których trzeba się nauczyć. Ta bardzo wrażliwa i czuła aparatura techniczna musi być używana rozsądnie i z wielką delikatnością. W przeciwnym wypadku bardziej przeszkadza niż pomaga.

     Mikrofon jest bardzo delikatnym i wrażliwym urządzeniem, które rejestruje dosłownie wszystko i przez wzmacniacz przenosi dalej. Rejestruje także to, czego ludzkie ucho umyślnie albo też przez nieuwagę nie dosłyszy: każdy głęboki oddech, każdy błąd językowy, każde dialektyczne zabarwienie językowe, seplenienie, każdy szelest towarzyszący przewracaniu stronicy i wreszcie tykanie zegarka ręcznego, gdy przybliżymy go do mikrofonu. Nie należy stać zbyt blisko mikrofonu, ale w odległości ok. 30 cm. Wówczas można usłyszeć naturalny, a nie zniekształcony głos lektora. Jeszcze przed rozpoczęciem celebracji liturgicznej należy mikrofon ustawić na odpowiednią wysokość, tak aby uniknąć manipulacji nim podczas nabożeństwa, co wywołuje hałas i rozprasza słuchaczy.
     Tekstów, którymi wierni modlą się wspólnie (np. Chwała na wysokości Bogu, Wierzę w Boga), nie powinno się odmawiać razem z nimi przez mikrofon, zagłusza to bowiem i przeszkadza modlitwie wiernych. Z tego samego powodu nie powinno się wraz z innymi śpiewać pieśni przez mikrofon. Albo rezygnuje się wtedy ze śpiewania, albo należy się cofnąć o jeden krok. Do mikrofonu należy mówić spokojnie i niezbyt głośno, tak jak mówi się w domu przy stole.

Ruch religijny „Matki w Modlitwie” skupia kobiety, które pragną modlić się za swoje dzieci i wnuki. Inicjatorką powstania w 1995 roku pierwszych grup modlitewnych „Mothers Prayers”, obecnie koordynatorką tego ruchu w ponad 90 krajach świata jest Angielka Veronica Williams, która tak wspomina początki tej działalności:

„Od pewnego czasu moja bratowa Sandra i ja odczuwałyśmy rosnącą potrzebę, ażeby z większym zaangażowaniem oddawać w modlitwie problemy, z jakimi spotykają się nasze dzieci. Sandra dwukrotnie została obudzona w nocy słowami „Módl się za swoje dzieci!”. Czytałam w tym czasie wydaną przez Maranatha broszurkę „Co na Boga czynimy naszym dzieciom”, w której pełno jest statystyk i opisów zagrożeń czyhających na nasze dzieci. Wiedziałam, że jedyną odpowiedzią na to jest modlitwa. Po miesiącu wspólnej modlitwy dołączyły do nas trzy inne matki i wtedy wypracowałyśmy format spotkań modlitewnych stosowany obecnie przez grupy „Mothers Prayers”, na całym świecie. Od samego początku czułyśmy, że wolą Pana jest byśmy były narzędziami w Jego ręku. Naszą rolą jest modlić się i wsłuchiwać w Jego wolę, a On będzie nas prowadził, otwierał drzwi i przyprowadzał do nas innych ludzi. I potwierdzało się to wielokrotnie, że nasze modlitwy były wysłuchiwane, a problemy były rozwiązywane w sposób, który często był dla nas zaskoczeniem. I wspaniałe było to uczucie ulgi wynikające z pewności, że to On zdejmuje z nas ciężary i że On nas prowadzi”.

Dzięki publikacjom prasowym i audycji w Radiu Kent z udziałem Veroniki – a nade wszystko dzięki licznym błogosławieństwom, jakie te modlitwy przynosiły zarówno dzieciom, jak też modlącym się za nie matkom – ilość grup modlitewnych „Mothers Prayers”, ciągle rosła. Veronica z Sandrą wydały książeczkę zawierającą przesłanie do matek zatroskanych o swoje dzieci i pragnących wszystkie problemy związane ze swym powołaniem oddawać w modlitwie Jezusowi. Opisały w niej proponowany przebieg spotkań modlitewnych. W miarę powstawania grup modlitewnych w kolejnych krajach książeczka ta jest tłumaczona na nowe języki i rozdawana na spotkaniach, co z kolei przyczynia się do dalszej promocji i rozwoju tego ruchu.

Grupa „Mothers Prayers”, działająca przy parafii pw. Świętej Trójcy powstała w 2003 roku przy parafii pw. Św. Józefa w Przemyślu i w 2009 przeniosła się do naszej parafii. Do grupy należy 17 matek. Spotykamy się w każdy czwartek o godzinie 17.00.

Źródło: http://www.ppsk.sandomierz.opoka.org.pl/matki/

Kadencja 2021-2025

  • BĄK Małgorzata – ul. Kosynierów
  • DROŃ Wiesław – ul. Bema
  • FEDYK Teresa – ul. 22 Stycznia
  • GERLICH Ferdynand – ul. Krasińskiego
  • IGIELSKI Dariusz – ul. Kosynierów
  • JURCZYSZYN Dariusz – ul. 22 Stycznia
  • S. JĘDRYKA Irena SJ – ul. Krasińskiego
  • KRUTY Stanisława – ul. Kosynierów
  • MŁOT Grażyna – ul. 22 Stycznia
  • PAŁKUS Stanisława– ul. Kołłątaja
  • RZUCIDŁO Halina – ul. 3 Maja
  • TROJANOWSKA Anna – ul. Barska
  • ŻAK Stanisława– ul. Krasińskiego
PRZYRZECZENIE CZŁONKA RADY PARAFIALNEJ

“Ja ……. przyrzekam Bogu Wszechmogącemu, w Trójcy Świętej Jedynemu, że powierzoną mi funkcję członka Rady Duszpasterskiej parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu będę spełniał (a) według najlepszej woli, zgodnie z moim sumieniem i przepisami prawa kościelnego. Tak mi dopomóż Bóg!”

Ruch Apostolstwa Młodzieży powstał w naszej parafii w 1995 roku. Od tej pory realizujemy charyzmat apostolstwa przez służbę liturgiczną, różnoraką pomoc kapłanom, chorym, młodzieży i dzieciom. Staramy się wpatrywać w Patronów: Bł. Piotra Jerzego Frassatieg i Sługę Bożą Annę Jenke i uczyć się gorliwości apostolskiej. Wyjeżdżamy także na rekolekcje wakacyjne do Ustrzyk Górnych i Wybrzeża k. Dubiecka, gdzie pogłębiamy naszą formację. Grupa nasza liczy 25 osób. Spotkania odbywają się cotygodniowo w każdy piątek po Mszy św. wieczornej. Niektórzy członkowie grupy są animatorami Ruchu. Hymnem naszego Ruchu jest pieśń: „Serce wielkie nam daj”.

Strona RAM-u Archidiecezji Przemyskiej

Rycerstwo Świętego Michała Archanioła jest grupą najmłodszą, powstałą w 2004 roku z inicjatywy ludzi świeckich. Obecnie liczy 17 członków, którzy spotykają się w  trzeci wtorek miesiąca po Mszy świętej o godz. 18.00. Grupa ma charakter modlitewny. Chcemy wynagradzać Panu Bogu za grzechy ludzkości, wypraszać nawrócenie grzesznikom, codziennie odmawiamy prosty egzorcyzm celem odpędzania złych duchów od siebie, Kościoła i całego świata. Modlimy się także za kapłanów i młodzież szczególnie kuszoną i zniewalaną przez szatana. W parafii podejmujemy również dyżury adoracyjne oraz uroczyście odprawiamy Nowennę do naszego Patrona – Św. Michała Archanioła.

Strona Księży Michalitów

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej powstało w Roku Rodziny (1994), jest organizacją katolików świeckich, działającą w ramach przepisów kościelnych i świeckich, wspierającą cele i zadania duszpasterstwa rodzin. Skupia osoby wyznania rzymskokatolickiego, uznające naukę Kościoła i wynikające z niej zasady etyczne dotyczące małżeństwa i rodziny.

Podstawową bazą doktrynalną są dokumenty Kościoła dotyczące małżeństwa i rodziny, a zwłaszcza Karta Praw Rodziny Stolicy Apostolskiej. Stowarzyszenie prowadzi działalność w łączności z hierarchią Kościoła ściśle współpracując z asystentem kościelnym. Terenem działania Stowarzyszenia jest Archidiecezja Przemyska, obejmująca tereny byłych województw: przemyskiego oraz części krośnieńskiego i rzeszowskiego.

Celem działalności Stowarzyszenia Rodzin Katolickich (SRK) jest wspomaganie rodzin w kształtowaniu ich życia zgodnie z zasadami etyki katolickiej poprzez wypełnienie następujących zadań:

  • formowanie postawy apostolskiej członków Stowarzyszenia,
  • podejmowanie inicjatyw politycznych, społecznych i gospodarczych mających na celu wszechstronną pomoc rodzinie,
  • troska o zachowanie życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci i o właściwe warunki jego rozwoju,
  • praca wychowawcza wśród dzieci i młodzieży,
  • podnoszenie i pogłębianie kultury życia małżeńskiego i rodzinnego,

Powyższe zadania SRK wypełnia korzystając z różnych metod formacyjnych i organizacyjnych.

Realizacja celów Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej ma miejsce poprzez:

  • reprezentowanie interesów rodzin katolickich wobec władz publicznych,
  • organizowanie pomocy moralnej, materialnej rodzinom, zwłaszcza ubogim i wielodzietnym,
  • organizowanie prelekcji, sympozjów, zgrupowań formacyjnych (rekolekcji) mających na celu podnoszenie kultury życia małżeńskiego i rodzin,
  • organizowanie kursów przedmałżeńskich, sieci katolickich poradni rodzinnych, szkół rodzenia i innych kursów podnoszących świadomość odpowiedzialności za rodzinę,
  • prowadzenie działalności wydawniczej i kolportażowej,
  • prowadzenie szkół, przedszkoli oraz placówek oświatowych, wychowawczych, opiekuńczych i zdrowotnych,
  • organizowanie sekcji i kół dla dzieci, młodzieży oraz dorosłych,
  • organizowanie obozów, kolonii dla dzieci, wczasów dla rodzin oraz innych form wypoczynku,
  • organizowanie imprez kulturalno-rozrywkowych i rekreacyjnych,
  • współpracę z krajowymi i zagranicznymi organizacjami działającymi na rzecz rodziny,
  • prowadzenie działalności gospodarczej, umożliwiającej realizację celów statutowych.

Podstawową jednostką organizacyjną Stowarzyszenia jest Koło Parafialne SRK, które we współpracy ze swoim asystentem kościelnym opracowuje własny program wspierania rodzin, zwłaszcza napotykających różne trudności. Koła Parafialne działają samodzielnie podlegając bezpośrednio Zarządowi Głównemu Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej, lub też skupione są w Oddziałach Rejonowych i w ich ramach prowadzą działalność statutową. Stowarzyszenie może współdziałać i współpracować z innymi organizacjami, instytucjami, jednostkami, ośrodkami i osobami w realizacji zadań statutowych.

Struktura i Władze statutowe SRK AP:

  • Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia,
  • Zarząd Główny Stowarzyszenia (kieruje bieżącą działalnością Stowarzyszenia i reprezentuje je na zewnątrz),
  • Prezydium Zarządu Głównego,
  • Główna Komisja Rewizyjna,
  • Komisja Pojednawczo-Dyscyplinarna.

Władzami Stowarzyszenia w Rejonie są:

  • Walne Zebranie Oddziału Rejonowego,
  • Zarząd Oddziału Rejonowego,
  • Komisja Rewizyjna Oddziału Rejonowego.

Władzami Stowarzyszenia w Parafii są:

  • Walne Zebranie Koła Parafialnego,
  • Zarząd Koła Parafialnego.

Adres Zarządu Głównego:

37-700 PRZEMYŚL
ul. Krasińskiego 24
tel. 509 171 077

A. KOŁO STOWARZYSZENIA RODZIN KATOLICKICH ARCHIDIECEZJI PRZEMYSKIEJ PRZY PARAFII PW. ŚWIĘTEJ TRÓJCY W PRZEMYŚLU

Rozpoczęło swoją działalność w 1996 r. z inicjatywy ówczesnego proboszcza Parafii ks. prałata Stanisława Zarycha i działało do 2000 roku. Po dwuletniej przerwie działalność Koła została reaktywowana (marzec 2003 r.).

Koło podjęło następujące zadania:

STAŁE:

  • organizowanie spotkań Koła w każdy I poniedziałek miesiąca po Mszy świętej o godz. 18.00,
  • kontynuację Dzieła Duchowej adopcji poprzez odnawianie i poszerzanie kręgów ludzi podejmujących to dzieło,
  • opieka nad rodzinami biednymi i wielodzietnymi,
  • organizowanie majówki w celu uczczenia Dnia Matki (zaangażowanie dzieci do przygotowania programu artystycznego),
  • przygotowywanie ołtarza na uroczystość Bożego Ciała,
  • organizowanie pielgrzymek integracyjnych rodziny i członków Koła,
  • prowadzenie w dowolnym dniu w miesiącu październiku różańca przez członków Koła,
  • organizowanie wigilii dla rodzin wielodzietnych,
  • organizowanie wspólnego opłatka z innymi Kołami działającymi przy Parafii,
  • prowadzenie kroniki Koła.

OKAZYJNE:
Wg planu działania przyjętego na każdy rok kalendarzowy.

B. PROGRAM SPOTKANIA SRK W PARAFII P.W. ŚWIĘTEJ TRÓJCY
  1. Modlitwa na rozpoczęcie spotkania – Nieszpory Brewiarzowe.
  2. Odczytanie protokołu z ostatniego spotkania.
  3. Część formacyjna:

– lektura Pisma św., “Programu Formacyjnego SRK”, encykliki, prelekcje, katechezy…

– dyskusja nad przeczytanym tekstem (widzieć – ocenić – działać).

– podsumowanie dyskusji.

– zadanie apostolskie, wnioski, zadania, inspiracje.

  1. Część organizacyjna:

– plany, działanie, zadania, organizacja…

  1. Modlitwa końcowa: Dziesiątek Różańca w intencji Ojca św.
  2. Modlitwa codzienna członka SRK.
  3. Błogosławieństwo.
C. STOWARZYSZENIE RODZIN KATOLICKICH ORGANIZACJĄ POŻYTKU PUBLICZNEGO

Od kwietnia 2006 roku Stowarzyszenie Rodzin Katolickich posiada status organizacji pożytku publicznego, co oznacza, że nasze podatki możemy przekazywać również na jej rzecz. Dzięki temu wspierasz cele, które realizuje SRK AP. Celem działalności statutowej Stowarzyszenia jest służenie całemu społeczeństwu, a w szczególności udzielanie pomocy charytatywnej bezrobotnym, rodzinom wielodzietnym, a także pomoc uczącej się młodzieży. Od 1994 r. z pomocy SRK AP skorzystało setki dzieci i potrzebujących. Dzięki państwa hojności będziemy mogli w większym stopniu prowadzić naszą działalność charytatywną. Dlatego tak ważne jest wasze wsparcie, o które prosimy. Wystarczy tylko przekazać 1 % naszych podatków dla Stowarzyszenia Rodzin Katolickich.

Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej OPP
KRS 0000071770
37-700, ul. Krasińskiego 24, tel. 509 171 077, e-mail: srkap@wp.pl
Konto: 61 8642 1155 2015 1507 4045 0001
Podkarpacki Bank Spółdzielczy Oddział w Przemyślu, ul. A. Mickiewicza 4

Strona Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Przemyskiej

RÓŻE RÓŻAŃCOWE

I. UKŁAD RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO

TAJEMNICE RADOSNE
(Odmawia się w poniedziałki i soboty)

1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
2. Nawiedzenie świętej Elżbiety
3. Narodzenie Jezusa
4. Ofiarowanie Jezusa w świątyni
5. Odnalezienie Jezusa w świątyni

TAJEMNICE ŚWIATŁA
(Odmawia się w czwartki)

1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
2. Objawienie Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej
3. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
4. Przemiana na górze Tabor
5. Ustanowienie Eucharystii

TAJEMNICE BOLESNE
(Omawia się we wtorki i piątki)

1. Modlitwa Jezusa w Ogrójcu
2. Biczowanie Jezusa
3. Cierniem ukoronowanie
4. Droga Krzyżowa
5. Śmierć na Krzyżu

TAJEMNICE CHWALEBNE
(Odmawia się w środy i niedziele)

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
2. Wniebowstąpienie
3. Zesłanie Ducha świętego
4. Wniebowzięcie Matki Bożej
5. Ukoronowanie Matki Bożej na Królową nieba i ziemi

II. OBOWIĄZKI CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA
w parafii pw. Świętej Trójcy w Przemyślu

1. Codzienne odmawianie jednej tajemnicy Różańca świętego połączone z rozważaniem przydzielonej na dany miesiąc Tajemnicy.
2. Uczestniczenie w comiesięcznych spotkaniach modlitewnych połączonych z odmawianiem Różańca oraz ze zmianą Tajemnic Różańcowych (w razie nieobecności wysyłamy zastępcę, gdy to jest niemożliwe odmawiamy przydzieloną tajemnicę przez następny miesiąc, o czym powinniśmy powiadomić animatora Róży).
3. Częsty udział w życiu sakramentalnym oraz pogłębianie swojej wiary i wiedzy religijnej.
4. Szerzenie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
5. Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła.
6. W miarę możliwości wspomaganie ubogich oraz udział w pogrzebach zmarłych członków Wspólnoty Różańcowej.
7. Comiesięczne spotkania animatorów Żywego Różańca – trzecia środa miesiąca po Mszy św. o godz. 1800.
8. Włączanie się w parafialne dyżury modlitewne:

a) adoracja Najświętszego Sakramentu – Pierwszy Piątek miesiąca w godz. 1900 – 2000,
b) adoracja Najświętszego Sakramentu w każdy czwartek wg. ustalonych godzin,
c) modlitewny dyżur różańcowy – środy i soboty o godz. 1730 (oprócz Pierwszych Sobót miesiąca oraz z wyłączeniem miesiąca października i listopada),
d) udział w Nabożeństwie Fatimskim  (pierwsze soboty miesiąca)
e) udział w nabożeństwie różańcowym połączonym ze zmianą tajemnic – pierwsza niedziela miesiąca godzina 17.00.

III. ODPUSTY

Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami osiem razy w roku, mianowicie:

1. W dniu przyjęcia do Żywego Różańca
2. W Uroczystość Narodzenia Pana Jezusa (25 XII)
3. W święto Ofiarowania Pańskiego (2 II)
4. W Uroczystość Zwiastowania NMP (25 III)
5. W Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego
6. W Uroczystość Wniebowzięcia NMP (15 VIII)
7. W święto Matki Bożej Królowej Różańca Świętego (7 X)
8. W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8 XII)

“Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka, … jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca”
(Jan Paweł II)

IV. BŁOGOSŁAWIEŃSTWO RÓŻ RÓŻAŃCOWYCH

(zmiana tajemnic różańcowych)

Wszechmogący Boże wejrzyj na swoje sługi, + które jednoczą się z Tobą w modlitwie różańcowej. Przez przyczynę Najświętszej Maryi Panny Matki Twojego Syna + zlej na nich swoje obfite błogosławieństwo i łaskę. Spraw, aby posłuszni Ewangelii i umocnieni mocą Ducha świętego, + byli godnymi świadkami Chrystusa + a przez modlitwę różańcową umacniali Kościół. Niech Najświętsza Maryja Panna, + będzie dla nich najdoskonalszym drogowskazem do nieba.

Który żyjesz i królujesz na wieli wieków. Amen.

V. LISTA PARAFIALNYCH RÓŻ RÓŻAŃCOWYCH

I. MB Królowej Wszechświata
II. MB Nieustającej Pomocy
III. MB Królowej Polski
IV. MB Łaskawej
V. MB Wspomożenia Wiernych
VI. Świętej Faustyny
VII. MB Wniebowziętej
VIII. MB Królowej Pokoju
IX. MB Królowej Różańca Św.
X. Najświętszego Serca Pana Jezusa
XI. Św. Józefa
XII. MB Królowej Apostołów
XIII. MB Niepokalanej
XIV. MB Pięknej Miłości

Chrzest
Spowiedź
I Komunia
Msza Święta
Bierzmowanie
Małżeństwo
Namaszczenie
Pogrzeb